The Porcelain Dolls [7/38]

tytuł rozdziału: Nieprzyzwoite wiadomości i pluszowy miś | oryginał: Dirty Messages and a Fluffy Teddy Bear
pairingi: Chanyeol/Baekhyun, Sehun/Luhan, Kai/Kyungsoo, Kris/Tao, Xiumin/Chen, Suho/Lay
rating: PG-13 
A/N: Witam Was dzisiaj kolejnym rozdziałem! Bardzo cieszę się, że jest sporo komentarzy i że tak chętnie czekacie na dalsze rozdziały. To naprawdę mnie motywuje do dalszej pracy. Mam jeszcze małą prośbę. Jeśli kiedykolwiek zauważycie jakiś błąd np. literówkę, dziwny znak interpunkcyjny, proszę napiszcie mi. Takie rzeczy się zdarzają, a przy sprawdzaniu można je pominąć.

            – Jacques, jak się mają moje miesięczne finanse?

            – Mają się świetnie, proszę pana, tutaj jest lista wszystkich miesięcznych wydatków łącznie z rachunkami kart kredytowych. – Mężczyzna w średnim wieku, w okularach wręczył spis panu Wu w jego domowym biurze. Pan Wu wziął listę i szybko przebiegł po niej wzrokiem, marszcząc brwi, gdy sprawdzał wszystkie wydatki.

            – Hm, różnorodne wydatki są coraz większe, nieprawdaż?

            – Nie mogę nic na to poradzić. Jenny jest rozwijającą się dziewczynką i potrzebuje wyżywienia. Dodatkowo jednego razu dostała gorączki i wysłał ją pan do najlepszego prywatnego szpitala w mieście.

            – Tak, pamiętam. – Pan Wu skinął głową, wracając myślami do czasu, kiedy Jenny obudziła się, płacząc, a Tao był oszołomiony jej wysoką temperaturą. – Przypuszczam, że na takie rzeczy nie można nic poradzić, ech? 

            – Nie, proszę pana.

            – Bardzo dobrze. Zajmij się tymi rachunkami dla mnie.

            – Tak, proszę pana. – Jacques wziął listę i zmierzał do wyjścia, dopóki pan Wu nie zawołał go z powrotem.

            – Jacques, jakieś wieści o moim synu?

            – Wciąż pracuje nad śledztwem. Nie widziałem go od poniedziałku.

            – Czemu ta sprawa trwa tak długo? Jaka jest sytuacja?

            – Wygląda na to, że obecnie współpracują z ofiarami i zapewniają im bezpieczeństwo tak jak i sesje terapeutyczne. Większość z tych dziewczyn nie chce opuścić kraju, a oni obecnie myślą o sposobach, aby je wesprzeć.

            – Czy mają jakieś nowe poszlaki o tym Panu X?

            – Nic o tym nie wiem, proszę pana. On ponoć jest człowiekiem, którego bardzo trudno złapać.

            Pan Wu westchnął. – Jeśli to będzie trwało dalej, kto wie, jak wielu ludzi zostanie dotkniętych. Handel ludźmi odbywa się codziennie. Za każdym razem, gdy kogoś zatrzymujemy, pojawia się ktoś nowy.

            – Tak, proszę pana.

            – Powiedz Suho, aby to przyspieszył albo będę zmuszony zaangażować w to Interpol.   

            Jacques poczuł, jak jego gardło sztywnieje. – I… Interpol, proszę pana?

            – Tak. Jeśli ten tak zwany Pan X jest tak wpływowy, jak utrzymuje, potrzebujemy wsparcia. Jeśli muszę sprowadzić Interpol, niech tak będzie. Do licha, wezwę nawet UNODC, jeśli będę musiał.

            – Tak, proszę pana.

            – I powiedz mojemu synowi, aby wrócił do domu. Jego rocznica z Tao rzekomo się zbliża i chcę, aby mój zięć spędził ją dobrze w tym roku. – Pan Wu podniósł swój głos nieco wyżej. – Nie tak jak w zeszłym roku gdzie mieliśmy zaplanowane przyjęcie niespodziankę, a on zaskoczył nas nagłym lotem do Nowego Jorku w ostatniej chwili.

            – Rozumiem, że w tym roku nie będzie więcej niespodzianek.

            – Żadnych, Jacques. Czy nadal pamiętasz to całe pozostawione jedzenie?

            – Jedliśmy rocznicowe ciasto przez sześć dni, proszę pana.

            Pan Wu wzdrygnął się, przypominając sobie uczucie konieczności wpychania w siebie tego obrzydliwie słodkiego ciasta z kremem karmelowym i różowym lukrem przez sześć dni z rzędu. Czuł się źle wobec Tao, który musiał odpuścić swoją rocznicę, a wszystko z powodu jego głupiego męża pracoholika. Mała kochana panda długo płakała przed zaśnięciem. – Nie przypominaj mi, Jacques. Cholerny chłopak, to on powinien poświęcać tej sprawie więcej uwagi, nie ja.

            – Bardzo dobrze, proszę pana. Życzy pan sobie coś jeszcze?

            – Nie. Możesz wyjść.

            – Dziękuję, proszę pana.

            Z tym, jak Jacques zamknął za sobą cicho drzwi, pan Wu wyjął z szuflady ramkę na zdjęcia. W środku była młodsza wersja jego samego, piękna i elegancko ubrana kobieta, trzymająca małego chłopca, który ssał swój kciuk. Byli w Aspen, Kolorado w sezonie narciarskim i nawet jeśli Kris nie potrafił jeździć na nartach, mógł przynajmniej dreptać i lepić bałwana.

            Pan Wu westchnął. Szczerze, tęsknił za swoją żoną. Była jego pierwszą miłością i matką jego dziecka. Ona zawsze wspierała go przez całą karierę. Kochała go i opiekowała się nim. Nigdy nie narzekała, ilekroć przeoczył urodziny, rocznice lub wakacje. 

            Zamiast tego on ją wykorzystywał.

            Ale nie żałował poznania oraz zakochania się w Sunny. Sunny otworzyła mu oczy na ciemniejszą stronę świata; stronę, gdzie pojawia się zło oraz pracują bezduszni mężczyźni napędzani przez chciwość. Poznał ludzi takich jak Sunny. Ludzi, którzy byli niebogaci i nieszczęśliwi,  porwane dzieci pracujące w niebezpiecznych sytuacjach, młodzieńców, którzy sypiali z obcymi mężczyznami i równie dobrze mogli być w wieku Krisa. To było przejmujące być świadkiem takich rzeczy, wiedział, że musi pomóc uratować świat.

            Ocalił życia, ale stracił jedno, życie kobiety, która doprowadziło go tam w pierwszej kolejności.

            Pan Wu odłożył ramkę ze zdjęciem i wymamrotał te same kilka słów, co za każdym razem, gdy patrzył na zdjęcie.

            – Marto, przepraszam.

***

            – Przepraszam, szefie. Mam dla pana kilka nowych informacji. – Taemin wszedł ze swoim iPadem, delikatnie stukając. W przeciwieństwie do zwykłych asystentów Taemin naprawdę nie pukał do drzwi, gdy wchodził, ale Suho tylko wzdychał i czekał, aż zacznie mówić. Przyzwyczaił się do tego.

            – O co chodzi?

            – Klub w Gangnam, o którym mówił nam Kris, jest własnością Pana X. Nazywa się Klub Z.

            Suho musiał stłumić sarkastyczną drwinę. – Co to ma być, nazywa swoje kluby według alfabetu? Co będzie następne, Klub A?

            – Klub został otwarty zaledwie dwa tygodnie temu. Wiele z jego usług dopiero się rozwija. Wygląda na to, że został otwarty raczej w pośpiechu.

            – Prawdopodobnie, aby spróbować odpłacić szkody, które spowodowaliśmy – wymamrotał Suho. – Coś więcej?

            – Ponadto staraliśmy się jak najlepiej zgarnąć trochę więcej informacji, ale udało nam się uzyskać tylko odrobinę informacji. – Wręczył kartkę papieru.

            – Konto w szwajcarskim banku?

            – Tak, kiedy przeprowadziliśmy obławę poprzedniego klubu, udało nam się zwinąć ich dokumentację finansową i pojawiło się to konto. Jest zarejestrowane na niejakiego Lee Jinyounga.

            – Proszę, powiedz mi, że wiecie, kim on jest.

            – Właśnie tutaj jest problem. Prawdopodobnie jest na świecie tysiące Lee Jinyoungów, a równie dobrze może to być fałszywe nazwisko.

            Suho wzruszył ramionami. – To lepsze niż nic. Próbujcie dalej.

            – Zrozumiałem, proszę pana. Och, i dzwonił asystent pana Wu.

            – Czego chciał?

            – Powiedział, że pan Wu chce, aby pan to przyspieszył, inaczej sprowadzi Interpol.

            Suho wzdrygnął się. Nienawidził z nimi pracować. Ostatnim razem, gdy pracowali razem nad szajką od niewolnictwa dzieci w Indiach, plan prawie zawiódł i dzieci mogły umrzeć. Jeśli włączy się Interpol, WOAHT nie będzie miało wiele do powiedzenia w tej sprawie, zwłaszcza jeśli chodzi o dobro ofiar.

– Powiedz mu, że pracuję nad tym.

– Tak jest, szefie.

– Och, i Taemin?

– Tak, szefie?

– Powiedz Minho, żeby przestał wysyłać te wszystkie nieprzyzwoite wiadomości głosowe, które wciąż są przekazywane na moją pocztę głosową.

Taemin zesztywniał i poczuł, jak pot spływa mu po czole. – Um, co pan ma na myśli?

Suho nacisnął mały czerwony guzik. – Och, Tae kochanie, jak ja za tobą tęskniłem… Mogę sobie wyobrazić moje dłonie w twoich włosach, mój język przesuwający się po twoim seksownym ciele. Pamiętasz, co powiedziałeś mi ostatniej nocy, jak ci się podobało, kiedy pieprzyłem cię ostro i mocno moim dużym penisem. Otóż dzisiaj, kochanie, zamierzam pieprzyć cię jak koń… - Suho wyłączył, a twarz Taemina wyglądała jak gigantyczny czerwony balon, będący blisko pęknięcia.

– Interesująca sprawa, skąd Minho zna numer poczty głosowej?

– Um. – Taemin odchrząknął i zamrugał. – Uhm, muszę już iść, proszę pana.

– Tak zrób. – Suho widział, jak jego asystent wybiega, jego twarz w dłoniach z zażenowania, przeszedł do pozostawienia krótkiej wiadomości głosowej swojemu napalonemu pracownikowi.

– Mówi dyrektor Kim. Panie Choi Minho, byłbym wdzięczny, gdyby pan przestał wysyłać te wszystkie sprośne wiadomości do Taemina. Powinien pan pracować nad sprawą, a nie próżnować, czekając na to, aby pieprzyć swojego chłopaka, podczas gdy pańska ręka jest wetknięta w pańskie jeansy. Teraz proponuję panu iść sobie zwalić czy coś, a potem wrócić do pracy.

Nigdy nie przypuszczałem, że będę żył tak długo, by powiedzieć swojemu pracownikowi, aby zwalił sobie w biurze.

***

– Dobrze, więc mam zamiar ogłosić listę finalistów do przyszłotygodniowego konkursu tańca – Nichkhun, opiekun studenckiego konkursu tanecznego, powiedział do grupy tancerzy z szeroko otwartymi oczami, ustawionych ładnie w studio tanecznym. Kai poczuł, jak jego serce się zatrzymuje, gdy zacisnął pięści. Proszę, proszę dopuść mnie…

– W porządku, więc bez konkretnej kolejności naszą top piątką jest: Eunhyuk, Jay Park, Hyoyeon, Minah… - Gałki oczne Kaia prawie wypadły. Minah dała radę? Kai obrócił się, by na nią spojrzeć. Uśmiechała się dumnie i odwróciła się, by także spojrzeć na Kaia. Kai uśmiechnął się lekko, ale tylko lekko. W końcu musiał myśleć o sobie.

– I ostatni, ale nie najgorszy, Kai. – Kai usłyszał, że wywołano jego imię i zaczął skakać z radości. Tak, tak, tak!!! Udało mi się!!! Jestem w finale!!! Kai nie mógł w to uwierzyć. Po tych wszystkich miesiącach ciężkiej pracy, wreszcie mu się udało. Wszystkie te godziny harowania w studio tanecznym układając choreografię i wyciągając Sehuna  i Chanyeola, aby patrzyli, jak tańczy, były tego warte. Całkowicie były tego warte.

– Finał odbywa się w przyszłą sobotę na hali uniwersytetu i będzie otwarty dla wszystkich, więc możecie zaprosić kogo tylko chcecie, aby przyszedł i obejrzał – wyjaśnił Nichkhun. – Macie tydzień na ułożenie choreografii do swojego utworu. Może to być dowolny gatunek i jeśli potrzebujecie partnera, możecie go wziąć, ale wasz partner musi przejść nasze kwalifikacje taneczne. Czy są jeszcze jakieś pytania?

Nichkhun przebiegł wzrokiem, szukając reakcji, ale jak do tej pory nic. Uśmiechnął się i zaklaskał. – W takim razie gratulacje dla finalistów i powodzenia! Do zobaczenia w przyszłym tygodniu!

Pozostali konkurenci gratulowali sobie nawzajem, gdy tłum przerzedził się. Kai ruszył w stronę Minah. – Gratulacje, Minah.

– Dzięki! Nie mogę uwierzyć, że oboje się dostaliśmy! Czy to nie jest fascynujące?! – Zaklaskała w dłonie z radości. – Jestem o krok od bycia najlepszą tancerką w kampusie. – Kai uśmiechnął się i zaklaskał dla niej w dłonie.

– Minah! Pospiesz się! Wychodzimy! – zawołała Hyoyeon, chwytając swoją różową torbę. Minah spojrzała na Kaia. – Chcesz iść z nami? Całą paczką idziemy do Brian’s Bar na kilka drinków.

– Nah, jestem wykończony. Chcę wrócić do domu.

– Okej, do zobaczenia wkrótce. – Minah pomachała mu i obdarowała uroczym uśmiechem.

– Cześć. – Kai odmachał. Obserwował ją, jak odchodzi ze swoimi przyjaciółkami, powłóczył nogami. Wciąż był rozpromieniony z powodu dostania się do finału i nie mógł doczekać, aż wróci do domu i podzieli się tą wiadomością.

Kiedy Kai szedł do domu, prawie się unosił. Czuł, jakby mógł wznieść się do nieba i tańczyć na chmurach. Był bliski zrobienia tego. Jego marzenie o zostaniu zawodowym tancerzem było niedalekie spełnienia. Przechodził wzdłuż różnych straganów z jedzeniem i minął sklep z zabawkami. Był o krok od pójścia dalej, gdy coś przykuło jego wzrok.

Wewnątrz sklepu znajdował się brązowy pluszowy miś z czarną kokardą dookoła szyi. Siedział obok lalki Barbie i ogromnego Monster Trucka Hotwheels. Z jakichś dziwnych powodów Kai zatrzymał się, żeby popatrzeć na misia. Zwykle nie obchodziły go zabawki, od kiedy z nich wyrósł, ale tej jednej udało się przykuć jego uwagę.

Patrzył na misia i nagle mały chłopak z brązowymi włosami i dużymi oczami przebiegł mu przez myśl.

Kyungsoo.

Kai wszedł do sklepu oraz poprosił o misia. Kurczowo trzymał misia, czując jego miękkie futro. Miś miał uśmiech na twarzy i Kai zastanowił się. Może spodoba się Kyungsoo?  Czuł się dziwnie, kupując misia dla dużego chłopaka, ale kto wie? Ludzie zawsze powtarzają, że urocze rzeczy, nawet zabawki, wywołują uśmiech na twarzach innych, więc co szkodzi spróbować?

Kai na pewno chciałby zobaczyć uśmiech Kyungsoo.

Przyniósł misia i wrócił do domu, tym razem bez przerw. Gdy przybył do domu, wszyscy pozostali już tam byli. Luhan kolorował coś z Lucy i Mikem, podczas gdy Sehun miał uszy zatkane, grając w Dota. Chanyeol zobaczył, że Kai wrócił i uśmiechnął się głupkowato. – Siema, brachu! Jak poszło? Dostałeś się do finału?

– Nie, nie dostałem się.

– O, chłopie. Przykro mi z tego powodu.

– Żartuję! Dostałem się do finału!!!

– WOW!!! – Chanyeol i Sehun zeskoczyli ze swoich miejsc i przytulili Kaia. Lucy i Mike uśmiechali się, natomiast Luhan patrzył na wszystkich w oszołomieniu, zupełnie niezorientowany w otoczeniu. Nawet Baekhyun się uśmiechał, klaszcząc lekko w dłonie.

– Gratulacje, Kai.

– Dziękuję, Baekhyun. To takie ekscytujące!

– Czy możemy iść zobaczyć show na żywo?

– Jasne! Czemu nie? Wszyscy są zaproszeni!

– Świetnie! Hej, dzieciaki, chcecie iść zobaczyć Kai hyunga nokautującego konkurencję swoimi niesamowitymi tanecznymi ruchami? – Sehun zapytał Lucy i Mike’a, którzy zastrzygli uszami z radości.

– Możemy?! – zapytał Mike, skacząc w górę i w dół.

– Jasne! Weźcie też swoich rodziców!

– APPA!!! TATUSIU!!! – Dzieci wołały za swoimi rodzicami, gdy pobiegły do mieszkania obok. Trio zgięło się wpół ze śmiechu.

– Co z Baekhyunem, Luhanem i Kyungsoo? Ich także powinniśmy zabrać? – zapytał Chanyeol.

– Jasne, dlaczego nie? Będzie fajnie i wydaje mi się, że będą się cieszyć, iż wyjdą z domu chociaż na chwilę – powiedział Kai, odkładając swoje rzeczy.

– Hej, Baekkie, chodźmy zobaczyć występ Kaia w przyszłym tygodniu. Możesz też zabrać swoich braci.  

– Naprawdę? Czy to w porządku dla nas?

– Pewnie! Po prostu chodźmy i bawmy się dobrze. – Chanyeol uśmiechnął się. Baekhyun nieśmiało skinął głową.

– Swoją drogą, gdzie jest Kyungsoo? – zapytał Kai, trzymając pluszowego misia, którego dla niego miał.

– Jest w swoim pokoju, to znaczy, w twoim pokoju – odpowiedział Sehun. – Nauczył się dzisiaj czytać, więc teraz ćwiczy.

– Kyungsoo nie umie czytać? – spytał zaskoczony.  Baekhyun potrząsnął głową.  – Xiumin hyung i ja nauczyliśmy go dzisiaj.

– Ach, świetnie. – Kai wszedł do swojego pokoju. Otworzył drzwi i znalazł Kyungsoo siedzącego na podłodze, czytającego książkę z bajkami Mike’a. Wzdrygnął się na dźwięk otwieranych drzwi, a kiedy Kai wszedł, natychmiast wstał.

– Och, przepraszam, przeszkodziłem ci? – Kyungsoo potrząsnął głową, odkładając książkę.

– Polubiłeś czytanie? Słyszałem, że dzisiaj się nauczyłeś. – Kyungsoo kiwnął głową w odpowiedzi, kiedy Kai podszedł do niego. Starał się nie być zbyt blisko. Przez chwilę przyglądał się ruchom Kyungsoo, upewniając się, czy chłopak nie zamierza od niego uciec.

– Proszę, mam coś dla ciebie. – Wyciągnął brązowego pluszowego misia. – Możesz przytulić go, kiedy idziesz spać czy coś. Chciałem ci coś dać, ale nie wiedziałem co, więc daję ci to. Mam nadzieję, że nie myślisz, że to kiepskie albo coś, bo ja… - Kai uciszył się, kiedy zdał sobie sprawę, że mówi za dużo. Kyungsoo wziął misia w swoje ręce. Był miękki i gąbczasty. Nigdy przedtem nie widział pluszowego misia, pomimo że słyszał o nich. A więc tak one wyglądają. Są naprawdę urocze! Kyungsoo przytulił misia w ramionach, pozwalając uśmiechowi wpełznąć na jego twarz, gdy ciepło zabawki przenikło na jego zimne ciało.

– Podoba ci się?

Kyungsoo powoli pokiwał głową, patrząc na Jongina łagodnymi, śmiejącymi się oczami. Dziękuję.

– Cieszę się, że ci się podoba. – Kai uśmiechnął się. Poklepał Kyungsoo po ramieniu. – Już prawie czas do łóżka.

Tej nocy, kiedy Kai wślizgnął się do łóżka, a jego ręka spoczywała na lampce nocnej gotowa, by ją wyłączyć, dostrzegł, że Kyungsoo śpi obok niego. Trzymał pluszowego misia, jego ciało zwinięte w kłębek pod ciepłą kołdrą, śpiące spokojnie.

Kai poczuł dziwne zadowolenie. Kyungsoo był bezpieczny. Jadł, miał zabawkę, nauczył się czytać i miał ciepłe łóżko do spania. O dziwo, tylko to uczucie sprawiło, że jego serce zakołatało. Odwrócił się, żeby patrzeć na niego przez kilka minut. Jedna minuta zamieniła się dwie, dziesięć zamieniło się w dwadzieścia i zanim się obejrzał, Kai zasnął, obserwując śpiącego Kyungsoo.

Tej nocy Kai przysunął swoje ciało bliżej Kyungsoo. Pluszowy miś leżał pomiędzy nimi, gdy ich oddechy i ciche chrapanie wypełniało pokój. Kyungsoo przysunął się jeszcze bliżej, unosząc palce, aby lekko dotknąć wierzchu dłoni Kaia.

Cichy i podświadomy sposób na powiedzenie dziękuję.