The Porcelain Dolls [35/38]

tytuł rozdziału: Ponowne spotkanie | oryginał: Reunion

pairingi: Chanyeol/Baekhyun, Sehun/Luhan, Kai/Kyungsoo, Kris/Tao, Xiumin/Chen, Suho/Lay

rating: PG-13

Czekanie nie trwało długo.

Porcelanowe Laleczki tak samo jak Chanyeol, Sehun i Kai zostały wypuszczone ze szpitala następnego dnia. Udali się do WOAHT, aby opowiedzieć swoje historie i zeznania jako świadkowie. Kiedy Minho powiedział im, że ich rodziny są tam, by ich zobaczyć, wszyscy byli naprawdę zszokowani i zaskoczeni.

– Chcielibyście zobaczyć swoje rodziny? – zapytał Minho. Trzy Laleczki patrzyły na siebie przez chwilę. Co powiedzieć osobie, z którą dzielisz krew, po tak wielu latach? Cześć? Miło cię poznać? Nie wiem, kim jesteś?

– Mogę zrozumieć, jeśli nie jesteście gotowi…

– Wydaje mi się, że powinniście iść – odezwał się Chanyeol. – Czy nie mówiłeś, że przez lata szukałeś swojego brata? On może tutaj być.

– Ale… co mu powiem? – Baekhyun podniósł na niego wzrok.

– Nie musisz mówić nic. Po prostu idź i zobacz się z nim. – Poszli za Minho o jedno piętro w dół i weszli do małego korytarza.

– Oni są tutaj. Brat Baekhyuna jest w pierwszym pokoju, pan i pani Do w drugi, a rodzina Lu w trzecim – powiedział Minho. – Wam trzem wolno wejść do środka. Wszyscy pozostali muszą poczekać na zewnątrz.

– Dobrze. – Minho przekrzywił głowę i powoli opuścił rękę, wskazując im, by przejęli inicjatywę.

– Pójdę z tobą, nie bój się – wyszeptał Kai, łapiąc dłoń Kyungsoo. Trzy Laleczki zbliżyły się swoich pokoi. Baekhyun podszedł do pierwszego pomieszczenia, Kyungsoo do drugiego, a Luhan do trzeciego.

  Ta trójka wstrzymała oddechy i przekręciła klamki.

***

Baekbeom nie wiedział czego oczekiwać. Nie widział swojego brata przez ponad piętnaście lat. Spędził lata na szukaniu go po tym, jak umarł ich ojciec. Teraz oni powiedzieli, że go odnaleźli. Baekbeom powinien czuć się szczęśliwy, ale wszystkim co czuł, było zdenerwowanie.

Wszystko to zmieniło się, gdy drzwi w końcu otworzyły się. Do środka wszedł chłopak o miękkich, złocistobrązowych włosach, opuchniętych policzkach i czerwonym nosie. Jego oczy były wilgotne i wchodził w ciszy.

Baekhyun. To mój brat, Baekhyun.

Baekhyun podniósł wzrok, by odnaleźć innego mężczyznę, trochę starszego od niego, patrzącego prosto na niego. Nagle spłynęły na niego fale wspomnień. Wspólne granie w parku. Śmianie się z kreskówek. Przytulanie się przed pójściem spać.

– Baekhyun? To ja, Baekbeom. – Baekbeom podszedł do przodu, zbliżając się do swojego brata. Położył dłonie na jego ramionach, a Baekhyun wydał z siebie słaby dźwięk.

– Hyung…

Baekbeom zamknął swojego brata w uścisku i zanim się zorientował, zaczął płakać. Jego brat, długo zaginiony młodszy brat został odnaleziony. Harował w sklepie mięsnym, od kiedy był młody, desperacko próbując zarobić pieniądze, by uratować brata. Myślał, że ten nie żyje. Nigdy w całym swoim życiu nie wyobrażał sobie, że Baekhyun jest żywy.

– Baekhyun… – Płakał cicho. Poczuł ciepłe łzy na swoim własnym ramieniu, gdy Baekhyun oplótł ramiona dookoła swojego hyunga.

– Hyung…

Żaden z nich nie wyobrażał sobie, że ten dzień kiedykolwiek nadejdzie. Że zobaczą siebie po tych wszystkich latach, po tych wszystkich łzach, bólu, wszystkich „tęskniłem za tobą” i „gdzie byłeś?”.

To był cud.

***

– Kyungsoo?

Kyungsoo definitywnie nie mógł rozpoznać kobiety i mężczyzny stojących przed nim. Kobieta ubrana była w tweedowy płaszcz, a mężczyzna w pasiaty sweter oraz mokasyny. Kobieta miała okrągłe oczy, a mężczyzna różowe usta. Kyungsoo odwrócił się do szklanego stolika i spojrzał na swoje odbicie. Później podniósł wzrok na kobietę i mężczyznę.

Wtedy zdał sobie sprawę, że wyglądał dokładnie jak oni.

– Kyungsoo? To ja, twoja mama. Ten tutaj to twój tato. – Kobieta wskazała na siebie i na mężczyznę. – Pamiętasz?

Kyungsoo lekko potrząsnął głową. To było niewłaściwe. Czuł, jakby ich znał, a przynajmniej jakby powinien. Wydawali się znajomi. Minęło dużo czasu, odkąd byli razem, ale tak blisko, jak byli fizycznie, nigdy nie byli tak oddaleni od siebie w żaden inny sposób. *

– Och, moje dziecko… – Kobieta podeszła, aby go przytulić. Mężczyzna wkrótce podążył za nią, rodzice tulili swoje długo zaginione dziecko. Kyungsoo mógł usłyszeć ciche szlochanie swojej matki oraz poczuć ciepły oddech ojca w swoich uszach.

Te dźwięki. To ciepło, ten uścisk, to uczucie…

Kyungsoo nie pamiętał, ale chciał. Chciał znowu to pamiętać. A więc tak to jest mieć rodziców.

Oplótł ramiona dookoła swoich rodziców i wydał z siebie stłumiony szept – Mamo… Tato…

Kai ułożył dłoń na szybie, chcąc dosięgnąć dłoni Kyungsoo. Pragnął otrzeć jego łzy, jak zazwyczaj to robił.

Wówczas zobaczył, jak zamiast niego, robi to tata Kyungsoo i zamknął dłoń.

***

Luhan nerwowo wszedł do środka, czując, że jego dłoń oddziela się od tej Sehuna. Bał się iść dalej. Nie wiedział czego się spodziewać i to go przerażało.

– Idź, będę cię pilnował. – Usłyszał szept Sehuna. Małe popchnięcie i przeszedł przez drzwi.

– Luhan? Synu, czy to ty? – Głos wołał go w języku chińskim. Luhan szybko odwrócił głowę. Spojrzał na mężczyznę i kobietę stojących przed nim. – Luhan? Synu? – mężczyzna zawołał po raz kolejny.

Luhan nie słyszał chińskiego przez ponad piętnaście lat. Nagle słowa były dla niego obce. Chwilę zajęło mu, zanim zarejestrował, co mężczyzna usiłował powiedzieć. On wołał moje imię. Nazwał mnie synem.

Luhan powoli podszedł w ich kierunku, jego oczy ani na chwilę nie opuściły rodziców. Jego matka szlochała, a jego ojciec patrzył na niego wyczekująco. Te oczy, które należały do jego mamy, Luhan przypomniał sobie, że były znajome. Słowa tkwiły zablokowane w jego gardle, a on wciąż przełykał ślinę, by oczyścić swoje uczucia.

– Mamo… – wyszeptał po chińsku. Zdawało się, że to jedyne słowo po chińsku, które pamiętał.

Mama Luhana zaczęła łkać i rodzina była owinięta nawzajem w swoje ramiona. Luhan czuł się jak obcy w ich ramionach, ale w tym momencie w pozytywnym sensie.

Być może jeśli upłynie trochę czasu, stanie się kimś więcej niż tylko wygodnym nieznajomym. W końcu stanie się czyimś synem. Ich synem.

***

– Jutro wyślemy chłopców z powrotem do domów razem z ich rodzinami – Minho wyjaśnił Xiuminowi i Jongdae. Xiumin mocno chwycił dłoń swojego męża. Ten czyn nie przeszedł niezauważony.

– Przykro mi, ale to musi się odbyć.

– Wiemy, to po prostu… – Xiumin próbował wyjaśnić, ale słowa utknęły w jego gardle. Chanyeol, Kai i Sehun dołączyli do nich kilka minut później, z poważnym wzrokiem, a ich twarze wykrzywione w dziwnej mieszance ulgi i smutku.

– W imieniu WOAHT nie jestem w stanie wystarczająco podziękować wam za wasz niewiarygodny wkład w tej sprawie, szczególnie za opiekę nad Laleczkami i za ich ochronę. – Minho ukłonił się głęboko. – Jako dowód wdzięczności dyrektor ofiaruje wam nagrodę w postaci pieniężnej.

– Och nie, to nie będzie konieczne.

– Proszę, pozwólcie nam to zrobić. Jestem pewien, że dziesięć tysięcy dolarów będzie świetnym prezentem dla was wszystkich.

– Dziękujemy, ale – wyjaśnił Jongdae – nie przyjmujemy zapłat za nasze starania. Byliśmy szczęśliwi, pomagając im.

Minho patrzył na Chanyeola, wyczekując odpowiedzi. Chanyeol przez moment patrzył na dwójkę swoich przyjaciół i wymieniał z nimi znaczące spojrzenia. Spojrzał z powrotem na Minho i z maleńkim uśmiechem także potrząsnął głową. Dziesięć tysięcy dolarów było niczym. To, co mamy, to, czym się dzielimy, to, co zrobiliśmy, jest warte więcej niż dziesięć tysięcy i wszystkie pieniądze na świecie.

Minho ponownie się ukłonił i opuścił pokój. Pomieszczenie zapadło w głęboką, wymowną ciszę. Xiumin i Jongdae siedzieli przy stoliku, wpatrując się w swoje palce. Nie było żadnego dźwięku poza ciężkimi oddechami. Jongdae przerwał ciszę.

– Musimy powiedzieć dzieciakom.

– Musimy? – odezwał się Xiumin. Jongdae nie powiedział nic. Nie chciał, ale jaki miał wybór? Miał być tym odważnym, miał być pierwszym, który się pożegna.

– Chłopcy, musimy powiedzieć do widzenia. – Jongdae podniósł się ze swojego miejsca i podszedł do trzech chłopców. Położył dłonie na ramionach Chanyeola, masując je uspokajająco. Odwrócił się, by spojrzeć na Kaia, którego twarz skierowana była ku dołowi.

– Nie.

– Co?

– Nie chcę. – Kai podniósł głowę. Jego oczy był czerwone, a policzki zbrukane łzami. – Nie chcę się żegnać.

– Kai… – Xiumin wstał, jego kolana były słabe, a nos zakatarzony.

– Nie chcę. Nie idę się pożegnać. Jeśli to powiem, on nigdy nie wróci. – łzy spłynęły po twarzy Kaia jak niebezpieczny strumień. – Dlaczego nie mogą zostać? Dlaczego muszą odejść? Właśnie uratowaliśmy ich życia i to jest nasza zapłata?

– To jest właściwa rzecz do zrobienia…

– W takim razie dlaczego zawsze robimy właściwe rzeczy? – wyrzucił z siebie Kai, krztusząc się własnymi słowami. Czuł, jak ściska się jego serce, a jego oddech staje się krótki. – Nie ma nic dobrego w robieniu właściwych rzeczy! Nie ma w tym żadnego zysku. Dlaczego nie możemy robić niewłaściwych rzeczy?! Dlaczego nie możemy sprawić, żeby zostali?! Chanyeol prawie umarł, do kurwy nędzy!!!

Sehun pozostał cicho, obserwując, jak jego przyjaciel traci zmysły w tym niewielkim szklanym pokoju. Położył dłoń na jego ramieniu, tylko po to, by mieć ją zepchniętą. Chanyeol słabo zawołał – Jongin…

– Nie nazywaj mnie tak! – Kai obrócił się, by spiorunować Chanyeola wzrokiem z załzawionymi oczami, jego ręce odepchnęły chłopaka. Jongdae zauważył nutkę bólu w oczach Chanyeola, ale siłą rzeczy nie było to skierowane do Kaia.

– Wszyscy będziecie kłamać, jeśli powiecie, że możecie pozwolić im odejść! – krzyknął na swoich przyjaciół. Kai był zły, dlaczego jego przyjaciele nic nie mówili? Jak mogli siedzieć tam i patrzeć, jak on się rozkleja; patrzeć, jak ich życia są zabierane? – Wydaje ci się, że możesz powiedzieć „do widzenia” Luhanowi? Pożegnać się z Baekhyunem? Przybrać twardy wyraz twarzy i uśmiechnąć się, wiedząc, że nigdy nie wrócą? Że ostatecznie was zapomną?

– Proszę, nie bądź samolubny… – Jongdae próbował go uspokoić.

– Dlaczego nie mogę być samolubny? Dlaczego zawsze to ja muszę być tym dobrym? Co dostaję w zamian? – Kai płakał. – Kocham go. Kocham Kyungsoo. Kocham go tak mocno, że moje serce boli, gdy nie ma go tutaj. Czułem, jakby mógł umrzeć, kiedy ujrzałem nóż na jego szyi. Dla niego wskoczyłbym pod pociąg; rzuciłbym się na pole walki, żeby go uratować. Zaryzykowałbym wszystko, żeby go ocalić. Moim jedynym przestępstwem jest kochanie go. Dlaczego wciąż chcecie mi to odebrać? Dlaczego zabieracie osobę, która trzyma mnie przy życiu? – Upadł na kolana, płacząc spazmatycznie.

– K… – Xiumin mógł go uspokoić, ale nie mógł poczuć jego ciała. Słowa Kaia dźgnęły go w serce. Chciał dosięgnąć chłopca, jednak w momencie, gdy się ruszył, zaczął szlochać. Sehun i Chanyeol pochylili się i płakali razem ze swoim przyjacielem, ich ramiona były zahaczone o siebie wzajemnie, a łzy spływały po ich twarzach. Jongdae pozostał cicho, przełykając swoje łzy i zaciskając dłonie. Chciał powiedzieć „nie”, musieli zrobić właściwą rzecz. Musieli być tymi dobrymi; musieli być bohaterami w tej historii. Jongdae chciał przeforsować wszystkie słowa Kaia, ale w głębi duszy nie potrafił. Jak można przeforsować prawdę?

Bohaterowie nie mogą być odważniejsi niż ktokolwiek inny. Oni tylko są odważniejsi pięć minut dłużej.**

A te pięć minut już dawno minęło.

***

– Będziemy odsyłać Laleczki z powrotem do domu – Suho powiedział wujowi i kuzynowi, którzy leżeli obok siebie w pojedynczych szpitalnych łóżkach. Jenny leżała zwinięta obok swojego taty, wtulając swoją twarz w zagłębienie jego szyi.

– To miłe. – Panu Wu uśmiechnął się słabo, odrobinę wiercąc się na swoim miejscu. Przez chwilę był nieprzytomny, ale lekarze przyszli, by powiedzieć im, że wkrótce będzie z nim dobrze. Dostał urlop i powiedziano mu, żeby został w domu przez kilka tygodni. Co było tak samo dobre po tym wszystkim, co się stało; nie był całkowicie pewien, jak wrócić do pracy.

– Co stanie się z Yonggukiem, jego gangiem i Zelo? – zapytał Kris.

– Proces rozpocznie się w przyszłym tygodniu.

– Zelo zabił właściwego człowieka.

– Niemniej jednak był to człowiek. Ale postaram się, aby wymierzono mu lżejszy wyrok – powiedział Suho. Kris pokiwał głową i pogłaskał córkę po włosach.

– Jakie to uczucie? – spytał Suho.

– Być w szpitalu?

– Nie, uratować swoją córkę.

Kris spojrzał w dół na swoją małą córeczkę i ucałował jej czoło. – Czuję się jak najbardziej bezużyteczna osoba na świecie.

– Dlaczego?

– Ponieważ mogłem temu zapobiec. Zamiast tego pozwoliłem, by to się stało. To moja wina, że Jacques uprowadził Jenny. Powinienem dużo częściej być w domu. Powinienem był posłuchać Tao…

– Synu – wychrypiał panu Wu, przerywając Krisowi. – To nie twoja wina. Nikt nie wiedział, że Jacques zachowa się w ten sposób. Nikt… Nikt nie wiedział o tym, co robił.

– Tato…

– Wszyscy popełniamy błędy. Niektórzy z nas popełniają te straszne. – Spojrzał na syna, kiedy odwrócił głowę. – Ale nie ma powodu, aby ciągle o tym mówić. Jedyną rzeczą, jaką możemy zrobić, to iść naprzód i obiecać sobie, że więcej nie przydarzy się to żadnej z osób, które kochamy.

– Tato…

– Straciłem twoją matkę z moich własnych egoistycznych powodów. I prawie straciłem ciebie i moją wnuczkę z tych samych powodów. Nie jestem głupi. Nie musi mi spaść kowadło na głowę – powiedział starszy mężczyzna z oczami zwróconymi w stronę sufitu. – Przepraszam, synu.

Kris chciał płakać. Chciał, ale tego nie zrobił. Zagryzał dolną wargę. – Ja też, tato.

– Hej, ludzie – powiedzieli Tao i Yixing, kiedy wrócili z zakupów. – Jak się wszyscy mają?

– Wylewając swoje dusze poruszającymi słowami – zażartował Suho, próbując zbagatelizować sytuację. Panu Wu parsknął, a Kris przewrócił oczami.

– To miłe uczucie mieć tutaj wszystkich razem. – Tao pocałował czoło Krisa, kiedy odłożył rzeczy, które wcześniej trzymał w rękach. – Powinniśmy robić to częściej.

– Dla mnie, brzmi nieźle. – Yixing uśmiechnął się.

– Tak. – Kris skinął głową. Spojrzał na swojego ojca i córkę.

To brzmiało dobrze. A nawet bardzo dobrze.

*Jodi Picoult

**Ronald Reagan