The Porcelain Dolls [33/38]

tytuł rozdziału: Huk | oryginał: Bang 
pairingi: Chanyeol/Baekhyun, Sehun/Luhan, Kai/Kyungsoo, Kris/Tao, Xiumin/Chen, Suho/Lay
rating: PG-13

Baekhyun wpatrywał się w twarz pod szkłem. Zamknięte oczy, blada skóra, kręcone włosy unosiły się, jakby były martwą meduzą, nieznacznie rozchylone usta, podczas gdy długie kończyny postaci nieporadnie dryfowały tu i tam. Zdał sobie sprawę, że krzyczał i płakał, to trwało dopóty, dopóki nie zaczął dyszeć.

Chanyeol.

Zabili go.

Baekhyun był bliski upadku i omdlenia z powodu wyczerpania, gdy usłyszał dźwięk ładowania broni i ostry głos mężczyzny. – Stój, Bang Yongguku. – Szybko, lecz z trudem odwrócił głowę.

Kris. Człowiek, który nas uratował.

O Boże.

Baekhyun rozejrzał się dookoła, by odnaleźć Kaia i Sehuna trzęsących się na podłodze, mokrych od ich podtapiającego doświadczenia i przytrzymywanych przez silnych mężczyzn ponad nimi. Jego palce drapały szkło, gdy patrzył na swoich braci. Luhan szlochał, a Kyungsoo zasłabł z powodu traumy.

– Gra skończona. – Kris wymierzył swoją broń w Yongguka. – Puść chłopców wolno.

– Myślisz, że zamierzam poddać się tak łatwo? – zakpił Yongguk. Przyciągnął Baekhyuna do swojego boku i z żelaznym uściskiem na chudym ramieniu Laleczki, poczuł, jak wibruje jego telefon. Błyskawicznie go wyciągnął oraz dostrzegł wiadomość.

Otoczyli cię.

Kris zauważył zmianę na twarzy Yongguka. Powoli przysunął się bliżej, trącając Minho, by ruszył za nim. Minho wyszeptał mu do ucha: – Ludzie są na zewnątrz, czekają na rozkazy. – Kris nie mógł poruszyć głową, jego oczy były skupione tylko na jednej rzeczy.

– Bierzcie ich. – Z jednym prostym poleceniem Yongguk i jego ludzie czmychnęli z magazynu przez boczne drzwi, zabierając ze sobą Laleczki. Baekhyun krzyczał w dłoń Yongguka, gdy został przerzucony przez jego ramię i porwany. Inni poplecznicy zaczęli strzelać z broni w Krisa i Minho.

– Wsparcie!!! Potrzebuję wsparcia!!! – Kris krzyczał do swojej krótkofalówki. Minho dał mu jedną, zanim zaczęli zakradać się do magazynu. Schronił się za filarem i ostrożnie strzelał w sprzymierzeńców. Minho chwilę wcześniej śmiertelnie postrzelił jednego z nich,  przenosił Sehuna w bezpieczne miejsce. I jak w doskonale ułożonej w czasie choreografii w końcu przybyło wsparcie.

– Stójcie! Ręce do góry! – Poplecznicy dowodzeni przez Youngjae zatrzymali się, gdy wkroczyła ekipa SWAT, w pełni osłonięta z broniami wymierzonymi w kilku pozostałych członków gangu. Rozejrzał się dookoła otoczenia. Dwóch ludzi zastrzelonych, trzech rannych.

Uniósł ręce w powietrze, upuszczając broń.

– Łapcie ich! – Rozkazał Sungyeol, kiedy kajdanki zostały rozdane, rozeszli się. Kris wreszcie opuścił swoje miejsce ukrycia i pobiegł prosto do podziemnego dołu. Widział jak Chanyeol dryfuje na powierzchni, jego twarz bardzo spokojna. – Potrzebuję zespołu lekarskiego!!! Dajcie mi zespół lekarski i wiertło!!!

Sungyeol wywiercił wielki otwór w szkle. Ostrożnie, by nie zranić Chanyeola. Zespół medyczny zwracał uwagę na dwóch pozostałych chłopców, którzy byli słabi z zimna, a technicy śledczy zabrali martwe ciała. Kris i Sungyeol wyciągnęli nieżywe ciało Chanyeola ze zbiornika. Kris spanikował. Chłopak był zimny w dotyku i nie miał pulsu.

Pompował klatkę piersiową chłopaka tak szybko, jak mógł udzielając mu resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Już miał otworzyć usta Chanyeola, kiedy nagle jego powieki zaczęły drżeć.

– Chanyeol? – Kris był zbity z tropu i zaczął delikatnie klepać chłopaka po twarzy. – Chanyeol, słyszysz mnie? Chanyeol?

Błysk światła wkroczył w zdolność widzenia Chanyeola, oślepiając go. Zmrużył oczy, zamrugał, obserwując pojawiający się przed nim obraz. Ten stawał się wyraźniejszy i wtedy mógł poczuć, jak coś go klepie. Mógł usłyszeć głos.

Obraz miał blond włosy oraz krew na górnej wardze. Był to Kris.

Chanyeol zakaszlał i wypluł wodę z ust, gdy jego oczy otworzyły się. Kris sprawdził jego puls a także oddech. Na powrót usiadł, oddychając ciężko. To był cud. Chanyeol był żywy.

– Chanyeol!

– Kris? – wyjęczał Chanyeol. – Gdzie ja jestem?

– Jesteś w Magazynie 12, właśnie cię uratowaliśmy.

– Nie jestem martwy?

– Nie, nie jesteś.

– Nie jesteś Jezusem?

– Nie, nie jestem. – Kris chichotał przez chwilę. – Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, moja ksywa brzmi Krisus. – Spojrzał na chłopaka pod sobą i wszystkim, co mógł zrobić w myślach, to podziękować niebiosom, że ten był żywy. Lekarze pośpieszyli, by otulić go kocami, pomagając mu usiąść. Dalej kaszlał i pluł, czuł, jakby jego głowa była rozrywana przez odczucia.

– Hm… – Amber spojrzała na ciecz w zbiorniku. – Nie wygląda mi to na wodę.

– Rób co chcesz, wyślij to do laboratorium. – Kris machnął ręką nonszalancko. – Chanyeol, czy wszystko w porządku?

– Baekhyun… – wykaszlał, jego ciało drżało. – Baekhyun… zabrali go…

– Tak, wiem o tym. – Kris wstał. Wyciągnął swój telefon i z kilkoma szybkimi kliknięciami włączył ekran z migającym na nim punkcikiem. Roznosiło się wstrętne piszczenie. Ten migający punkcik pokazywał obecną lokalizację Laleczki.

– Proszę, pozwól mi iść z tobą – Błagał Baekhyun, klęcząc na podłodze, trzymając Krisa za nogę.

– Nie mogę. Jeśli pójdziesz, zabiją cię. Ani ty, ani twoi bracia nie będziecie bezpieczni – odparł Kris, klękając i wycierając łzy mniejszego chłopaka.

– Muszę, proszę! – szlochał. – To wszystko moja wina! Ja ich w to wpakowałem! Jeśli tylko nigdy nie opuścilibyśmy klubu…

– Baekhyun, musisz mnie posłuchać. Jeśli chcesz, by byli bezpieczni, zostań tutaj. – Kris wyciągnął zapasowy telefon i wcisnął go w dłoń Baekhyuna. – Zadzwonię do ciebie, jeśli coś by się stało. Cokolwiek zrobisz, nie zgub go. Może uratować twoje życie.

I w rzeczy samej tak się stało.

– Znasz lokalizację Laleczki?! – odezwał się Minho.

– Dałem Baekhyunowi telefon. Tylko na wszelki wypadek. Ma szczęście, że nadal ma go przy sobie. Ludzie, chodźcie ze mną. Sungyeol, bierz swoją ekipę SWAT. Taemin, zostań tutaj i obserwuj chłopców oraz najbliższą okolicę. Wyślij wszystkie siły Interpolu, by poszły za nami.

– Czekaj… – wydukał Kai. – Weź mnie ze sobą.

– Kai, nie mogę…

– Mnie też weź – zawołał Sehun, wstając i upuszczając swój koc.

– Mnie trzeciego – Chanyeol zachwiał się, wstając.

– Nie, nie mogę tego zrobić. Nie jesteście w stanie iść ze mną.

– Proszę – błagał Kai.

– Nie! Dzieciaki, wy prawie umarliście!

– Musimy odzyskać ich z powrotem! – powiedział Sehun, jego usta były niebieskie od zimna, jednak oczy zawzięte i silne. – Nie możemy tak po prostu pozwolić im uciec.

– Jedyny sposób, aby nas zabić – Chanyeol powoli podszedł w ich kierunku – to najpierw zabić Laleczki.

Kris chciał się sprzeczać, ale spojrzał w ich oczy. Złość, frustracja, wola, determinacja i przede wszystkim zemsta malowały się w nich.

– Nie wykonujcie żadnych ruchów, bez mojego polecenia – ostrzegł ich Kris. Pobiegł do vana, a Minho i trzej chłopcy podążyli za nim. Sungyeol i jego ekipa wzięli inny samochód. Minho usiadł na miejscu kierowcy.

– Chodźmy po tego dupka – powiedział Kris i odjechali w pośpiechu. Kris obserwował mrugającą kropkę w swoim telefonie. Po kilku minutach na autostradzie jego oczy rozszerzyły się, gdy zdał sobie z czegoś sprawę.

Laleczki zmierzały na lotnisko.

Zamierzali uciec z kraju.

Przechodzień zapiszczał, kiedy van Minho popędził przez lotnisko, zwalniając na pasie startowym. – Widzę ich, są przed tym odrzutowcem!!!

– ZATRZYMAJ SIĘ!!! – wrzasnął Kris. Van zapiszczał, zatrzymując się. – Zostańcie. W. Vanie – rozkazał, podczas gdy on i Minho wybiegli z naładowanymi w pełni broniami, gotowymi do strzelania.

– Bang Yongguk!!! – zawołał Kris, wymierzając swoją broń w lidera gangu, który trzymał w ramionach bardzo słabego Kyungsoo. Yongguk odwrócił się, ale zanim mógł zareagować, kolejny czarny van przyjechał z drugiej strony. Drzwi otworzyły się i Kris mógł usłyszeć piszczenie dziewczynki.

Poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy.

To była Jenny w ramionach Jacquesa.

– Stój!!! – samochód Suho gwałtownie skręcił, a on wyskoczył z niego z zakrwawionymi dłońmi, dzierżąc broń. Suho szybko odwrócił głowę, by ujrzeć stojącego kuzyna. Dwójka patrzyła na siebie, nim przysunęli się bliżej.

– Witaj, Kris. – Jacques uśmiechnął się złośliwie. – No, no, spójrzcie na to. – Podziwiał widok przed sobą. Dwaj kuzyni, Minho i jakaś ilość vanów przyjeżdżających z oddali znajdowała się przed nim jak starannie rozplanowana gra w okręty. Yongguk, Himchan Zelo i trzej inni sprzymierzeńcy stali za nim. Znajdowali się tylko kilka kroków od solidnego odrzutowca. Kris go rozpoznał.

Był to odrzutowiec jego ojca.

Jacques jest tym, który za tym stoi.

Porwał moją córkę.

Wrobił mojego ojca.

Zabił moją matkę.

Słowa nie mogły opisać emocji, które czuł w tamtej chwili. Całkowita zdrada, złość, smutek, frustracja…  jego serce było jak kolejka górska, a jego umysł był gotów się zawalić. Czuł, jakby został postrzelony w plecy. Właśnie wtedy usłyszał płacz swojej córeczki. – Tatusiu!!!

I coś w nim zaskoczyło.

To. Jest. Wojna.

– Daj sobie spokój, Jacques – odezwał się Suho. – Nie ma sposobu, żebyś wyszedł z tego żywy.

– Kto powiedział, że tego chciałem? – odpowiedział Jacques, trzymając w ramionach płaczącą dziewczynkę. – Nigdy mnie nie dorwiecie. Nigdy nie dostaniecie mnie żywego. Nie znajdziesz ich; nigdy nie dostaniesz z powrotem swojej ukochanej córeczki. Prędzej wysadzę wszystko w powietrze, niż pozwolę ci ich dotknąć!!!

Och nie, zmysły Suho zaczęły mu dźwięczeć. On jest samobójcą. To samobójcza ucieczka.

– Na mój rozkaz każdy jeden klub, hotel i każdy ślad po mnie zostanie wysadzony w powietrze. Nie będziecie mieć dowodów, że istniały. Nie będziecie mieć dowodów, że ja istniałem. Nawet ci najdrożsi ludzie, których kochacie.

– Nie bierz ich ze sobą! Oni są niewinni!!! – próbował Minho.

– Ja też byłem!!! Wiele lat temu!!! – krzyczał Jacques, jego oczy były czerwone, a szyja napięta, wyraźnie ukazywała żyły. – Miałem to. Miałem wszystko!!! Później w jeden dzień wszystko zniknęło. – Jacques wskazał rozgniewanym palcem na kuzynów. – Wy zabraliście wszystko. Wy zrobiliście to w ten sposób!!!

– Nic nie zrobiliśmy!!! – ryknął Kris.

– Och, zrobiliście – wydyszał Jacques, jego cała twarz wykrzywiona w złości i furii. Jenny płakała trzymana w ramionach Zelo. – Jeśli ja nic nie mogę mieć, wy też nie możecie!!!

– Puść moją córkę!

HUK!

Strzał.

Żałosny płacz i przenikliwy krzyk.

Krew. Duża jej ilość.

Upadające ciało.

I broń.

Trzymana przez chudego chłopca o różowych włosach.