The Porcelain Dolls [26/38]

tytuł rozdziału: Przyjazd Interpolu i bardzo zmysłowe pieszczoty | oryginał: Interpol arrives and a very steamy makeout
pairingi: Chanyeol/Baekhyun, Sehun/Luhan, Kai/Kyungsoo, Kris/Tao, Xiumin/Chen, Suho/Lay    
rating: PG-13

            Następnego dnia Suho przyjechał do pracy, czując się jak gówno. Normalnie spędziłby środowy wieczór w domu wuja, sącząc wino i rozmawiając o polityce lub bawiąc się z Jenny. Ale wczoraj ominął całą tę sprawę i zamiast tego pozostał w swoim apartamencie. Był tak znudzony czekaniem, aż Yixing skończy swoją pracę, że wysprzątał mieszkanie. A nienawidził sprzątać, poza tym, miał od tego pokojówki.

Sprzątanie było dobrą rzeczą, bo dało Suho czas na przemyślenia. Nie mógł uwierzyć, dokąd zmierzała ta sprawa. Czy jego drogi, chociaż uszczypliwy i wymagający wuj naprawdę był w to zaangażowany? Jednak trudno było zaprzeczyć, że nie był. Wskazówki były bardzo jasne, fontanna, pusta dobudówka i najbardziej istotne, nazwisko w księdze głównej. Było możliwe, że jego wuj został wrobiony, ale kto mógł go wrabiać? I dlaczego?

Czy winowajca może być bliżej, niż nam się wydaje?

Suho nie odważył się skontaktować z wujem. Przyjechał prosto do swojego biura bez zwyczajowego zatrzymywania się na śniadanie w jego domu. Yixing spakował mu posiłek, więc zjadł go w biurze.

– Dzień dobry, szefie – przywitał się Taemin. – Jest pan tutaj wcześnie.

– Mamy dużą sprawę, nad którą musimy pracować, pamiętasz?

– Tak jest. – Posłał Suho życzliwy uśmiech oraz błyskawicznie wyciągnął sprawdzonego iPada. – Jak pan wie, nasz zespół śledczych pracuje dzień i noc, aby uzyskać nazwiska znajdujące się za kontami bankowymi. I są dobre wieści, proszę pana!

Wreszcie. – To gówno jest bardzo opóźnione. – Suho otrzepał z dłoni okruszki chleba, biorąc do ręki iPada.

– Konto w banku KfW należy do mężczyzny o nazwisku Kwon Jiyoung, popularnego projektanta mody urzędującego w Berlinie. Właścicielem jednego ze szwajcarskich kont jest Lee Jinyoung, księgowy urzędujący w Tokio, a pozostałe należą do modelki Sandary Park. Właścicielem konta należącego do Przemysłowego Banku w Korei jest mężczyzna, który nazywa się Rataw Hum.

Suho przesunął zdjęcia wykazów kont na iPadzie. Projektant mody, księgowy, modelka i były robotnik? Ci ludzie mieli ze sobą tak wiele wspólnego, jak ryba i kurczak.

– Jest z nimi nieznaczny problem…

– O co chodzi?

– Ta czwórka – Taemin przesunął na swoim iPadzie – nie żyje od co najmniej trzech lat.

– Niemożliwe. – Suho gapił się na swojego asystenta. – W jaki sposób ich konta bankowe mogą nadal być aktywne? Wiemy, że Pan X nadal robi z nimi interesy.

– Powiadomiliśmy o tym banki i szukają one ewentualnych oszustw oraz defraudacji. Ktoś musi się pod nich podszywać i używać ich kont.

– Tak musi być. Jak najszybciej chcę mieć na biurku kopię wszystkich dokumentów, które dostarczył nam Yixing.

– Tak jest, a Sungyeol wczoraj na nalocie pobrał próbkę i wysłał ją do laboratorium. Powróciła twierdząco jako krew.

– Czyja krew?

– Zbieramy DNA wszystkich znanych nam ofiar i przesyłamy próbkę przez bazę danych, próbując ją dopasować. Jeśli będziemy to mieli, będzie to solidnym dowodem na to, że przybudówka była użyta jako ich główna siedziba.

 – Dobrze. Gdzie jest Kris?

– Wyszedł do galerii wraz z Minho, żeby przesłuchać kustosza w sprawie istnienia dobudówki. Później pojadą na spotkanie z Im Nayoung.

– Ach… z kim?

– Numer, który dzwonił do stacji nadawczej? Był na nią zarejestrowany. Znaleziono telefon leżący w śmietniku kilka bloków od stacji. – Taemin wyciągnął telefon w plastikowej torebce, zmiażdżony, nie do rozpoznania, a ekran był roztrzaskany na milion kawałeczków.

– Wyślij to do laboratorium.

– Tak zrobię, proszę pana. – Suho skinął głową i wręczył iPada z powrotem Taeminowi. Sięgnął po jabłko, które Yixing mu zapakował i dostrzegł, że Taemin nadal stał w tym samym miejscu.

– Hm… czy masz coś jeszcze?

– Nie zamierza mnie pan zapytać?

– O co?

– O złe wieści? Dobre wiadomości zawsze idą w parze ze złymi.

Suho westchnął ciężko. – Jakie są złe wieści?

– Dyrektor Kim Joonmyun? – Nagle drzwi do jego biura otworzyły się i weszła wysoka kobieta w granatowym kostiumie oraz brązowych szpilkach, miała czarne włosy do ramion i tlące się szare oczy. Była otoczona przez asystentkę i trzech mężczyzn ubranych bez zarzutu. Jeden z nich wyglądał, jakby szkolił się jako tajny agent FBI.

– Nina Watson, agentka Interpolu przysłana z Francji. Jesteśmy tutaj, aby pomóc panu w dochodzeniu w sprawie Porcelanowych Laleczek. – Jej uścisk był silny. Jej postawa była wyprostowana i stanowcza, wskazując na możliwą wojskową przeszłość. Srebrny wisiorek w kształcie krzyża wisiał na jej szyi, błyszcząc na tle jej ciemnej skóry.

– Miło mi cię poznać. Nie każdego dnia Interpol wysyła kobietę na swoje misje. – Suho miał nadzieję, że nie zabrzmiał seksistowsko, ale taka była prawda.

– Nie robią tego, ale jak już to robią, to wysyłają najlepszą. – Rozejrzała się po biurze. – Jaki jest stan sprawy?

– Czy wszyscy zostaliście poinformowani o tym dochodzeniu?

– Tak. Pan Wu przesłał nam faksem wszystkie niezbędne szczegóły.

– Jak on… szczegóły były taj… – Suho zmierzył wzrokiem Taemina, który nerwowo przełknął ślinę.

– Jego… rozkazy…

Suho westchnął i poczuł, jak jego ciśnienie ponownie się podnosi. Ostatnio działo się to bardzo często, był pewien, że lekarzowi nie spodoba się to w jego raporcie medycznym. Zwinął dłonie w pięści i uderzył nimi w biurko. – Taemin, zabierz ich do pokoju szkoleniowego. Będę tam za chwilę.

Nina i Taemin opuścili biuro, wychodząc tak szybko, jak było to możliwe. Suho chwycił swoją kurtkę i odetchnął ciężko. Nienawidził pracować z Interpolem, ani innymi organizacjami, które uważały się za „większe i na wyższym stopniu rozwoju”. Miały skłonność do dyrygowania i wtrącania się, potykania się i sprawiania, że cała sprawa stawała się jeszcze bardziej skomplikowana.

Nina nie wyglądała na kogoś takiego, ale dużo rzeczy mogło pójść źle w ciągu dwudziestu czterech godzin. I nikt nie wiedział lepiej od niego. Suho sprawdził swój telefon i zobaczył przychodzącą wiadomość. Jedz zdrowo i zachowaj dzisiaj spokój, kochanie! Bardzo cię kocham! Hwaiting! Kocham, Xingie!

Włożył telefon do kieszeni i wyszedł, czując się tylko trochę lepiej.

***

Kilka dni temu Kyungsoo udało się powiedzieć pierwsze słowo. Jego pierwszym słowem od dziesięciu lat, sygnalizującym powrót do zdrowia, posuwając się w życiu na przód było… „Olaf”.

Jego pierwszy słowem było imię bałwana. Nie imię byle jakiego bałwana, jego ulubionego bałwana (tak naprawdę znał tylko jednego) z jego ulubionego filmu „Kraina lodu”. Tak naprawdę on tego nie powiedział, było to bardziej jak pół-śmiech i pół-mówienie. Właściwie nie było to tak wzruszające i romantyczne jak pierwsze słowa Luhana, jednakże Kai był szczęśliwy. Dlaczego? Bo miał w związku z tym coś do zrobienia.

Jeden z jego przyjaciół ostatnio zakupił kostium Olafa na eBay’u, mówiąc, że zamierza przebrać się za uroczą postać i zatańczyć na urodzinach swojej dziewczyny. Kaiowi spodobał się ten pomysł, a skoro Kyungsoo miał obsesję na punkcie „Krainy lodu”, zdecydował się pożyczyć kostium i zatańczyć dla niego w ramach czarującej niespodzianki.

– Cześć, Kyungsoo!! Jestem Olaf i lubię ciepłe uściski! – Kai pojawił się w salonie w kompletnym kostiumie Olafa, który był czarny dookoła rąk, sprawiając wrażenie gałęzi. Był bardziej puszysty dookoła nóg, aby nadać całkowity wygląd bałwana. Kai pomachał, próbując poruszać się w absurdalnie gorącym kostiumie. O cholera, ten kostium jest ciężki! Nie wspominając o gorącu. Gdybym był Olafem, nie chciałbym doświadczyć lata, jestem żywym słońcem, na litość boską!

Oczy Kyungsoo zrobiły się okrągłe z radości, a on uśmiechnął się szeroko. Kai poruszał rękami, śpiewając „A tu, wśród pszczół, tu, gdzie dmuchawce pośród pól, tu robię to, co śnieg zwykle robi w lecie. Tu drink - chcesz to masz, tu ciało me smażę w żarze plaż, boski brąz jest modny na świecie w lecie!”

Kyungsoo próbował pohamować swój chichot. Kai był bardzo uroczy w kostiumie, kiedy usiłował brzmieć jak Olaf. Śmiał się i śmiał, patrząc, jak jego cudowny chłopak wiruje z trudnością. Wtedy drzwi się otworzyły i do środka wpadli Lucy i Mike.

– O mój Boże!!! To Olaf!!! – Mike zaatakował bałwana, co spowodowało, że Kai upadł na ziemię. Skrzywił się, upadając na dywan (dzięki Bogu, że tam był).

– Ludzie, to ja.

– APPA!!! Olaf jest prawdziwy!!! Chodź zobaczyć!!! – Lucy pobiegła, by przyprowadzić Xiumina, podczas gdy Mike skakał po ciele Kaia, miażdżąc go swoim za bardzo podekscytowanym śmiechem i skokami.

– O Boże, nie! Argh!!! Mike!!! – Kyungsoo śmiał się tak spazmatycznie, że w jego oczach pojawiły się łzy. To była po prostu najśmieszniejsza rzecz na świecie! Kiedy Mike przestał skakać i ujrzał twarz Kaia, natychmiast zszedł z chłopaka.

– Nie jesteś Olafem. – Patrzył na Kaia z przygnębieniem.

– Oczywiście, że nie. To ja, Kai. Pożyczyłem ten kostium od kogoś innego.

– APPAAAAA!!! – Krzyknął Mike, był bliski łez, szukając swojego taty. Poczuł się oszukany; naprawdę myślał, że Olaf ożył. Kyungsoo pomógł Kaiowi wstać w kostiumie, usilnie próbując się nie śmiać.

– To było żenujące. – Kai poczuł, jak mocny rumieniec wpełza na jego twarz. – Nigdy nie zrobię tego ponownie.

– He, he… Olaf.

– Miałem tylko nadzieję, że… zaraz, co ty powiedziałeś?

I od tamtej pory Kyungsoo znów zaczął mówić. Mike przyszedł, płacząc, jednak gdy usłyszał, że Kyungsoo może mówić, opuścił ciepłe ukojenie swojego taty i zamiast tego poszedł bawić się z Kyungsoo. Śpiewanie także pomogło Kyungsoo w mówieniu. Potrafił zaśpiewać z Mikem i Lucy wszystkie piosenki z „Krainy lodu”. Xiumin przysiągł na Boga, że jeśli jeszcze raz usłyszy „Ulepimy dziś bałwana?”, obtoczy swoje dzieci w śniegu i zamieni je w bałwany. Kai zaśmiał się, myśląc, że to żart, ale Xiumin rzucił w tancerza swoją drewnianą łyżką. Wkrótce Kai przez ciężkie doświadczenia nauczył się, żeby nie drażnić ojca dwójki, gdy ten był w środku opracowywania planu śmierci. Ciche noce, jakie Kyungsoo i Kai mieli w zwyczaju spędzać razem, nie były już ciche. Teraz mówili sobie prawie o wszystkim.

Kai ćwiczył taniec w studio tanecznym tuż za rogiem w pobliżu miejsca zamieszkania. Niewielu ludzi tam przychodziło, co było właściwie tym, czego chciał, coś prywatnego i odosobnionego do pochłonięcia się. Powtarzał kawałek, kiedy Kyungsoo przyszedł go zobaczyć.

– Hej, Kyungie! – Uśmiechnął się, wycierając nadmiar potu. – Co cię tu sprowadza?

– Kupiłem ci jedzenie. – Kyungsoo uśmiechnął się. Obdarzył Kaia szybkim pocałunkiem, nie za długim, jako że tamten pachniał potem.

– Zjem później. Powtarzam nowy taniec i wygląda na to, że nie mogę wczuć się w postać.

– Dlaczego? Czy to trudne?

– Nie… tylko… – Kai westchnął. – Muszę być seksowny, ale dzisiaj nie czuję się seksowny.

– Och – powiedział Kyungsoo. – Czy to pomoże, jeśli będę oglądał, a potem skomentuje? Mieliśmy w zwyczaju siadać i oglądać Yixinga hyunga, kiedy każdego dnia ćwiczył swój układ taneczny i Baekhyun hyung komentował.

– Jasne. – Kai mógł użyć mocy wejściowej. Nie mógł być gorszy niż wtedy, gdy zaczynał. Włączył radio i popłynęła nowa piosenka.

Turn the lights off

Sit back & Relax your mind

If you’ll be mine, I don’t need no more

We just ride tonight, come on!

            Chrapliwy, nie wspominając o tym, że seksowny męski głos dał się słyszeć z głośników. Kai na chwilę przymknął oczy, próbując zanurzyć się w piosence. Jego ręce powoli odchyliły się od jego ciała, jego nogi drżały, gdy przygotowywał się do postawienia pierwszej stopy na przód. Pomału otworzył oczy i skupił się na swoim odbiciu w lustrze. Coś jest nie tak.

To coś doprowadziło go do tego, że się potknął i prawie upadł prosto na twarz. Kyungsoo szybko wstał, żeby pomóc wstać Kaiowi. Tancerz dyszał ciężko, odrzucając głowę do tyłu z frustracji.

– To nie działa – wysapał ponad głośną muzyką. Wyłączył muzykę i z powrotem opadł na podłogę z wyczerpania. Przeczesał dłonią włosy, jęknął ze złością. – Co, do cholery, jest ze mną nie tak?

– Ci… – uspokajał Kyungsoo. – Jesteś po prostu zestresowany.

– Nie rozumiem! To nie powinno być aż takie trudne! – narzekał Kai. Zwiesił głowę jak smutny szczeniak. Kyungsoo pogłaskał jego policzek i poklepał go po ramieniu.

– Czy to pomoże, jeśli zaśpiewam dla ciebie piosenkę?

– Nie wiem… znasz tę piosenkę?

– O tak, to ulubiona piosenka Baekhyuna od czasu, kiedy on i Chanyeol się zżyli – odparł nonszalancko Kyungsoo. Kai wywinął górną wargę, przypominając sobie hałasy, jakie słyszał przez ścianę sypialni Chanyeola przez ostatnie kilka dni.

– Puszcza ją w domu?

– Kiedy nikogo nie ma w pobliżu, albo tak mu się wydaje. – Kyungsoo zachichotał. – Droczymy się z nim o to, ale piosenka jest naprawdę przyjemna.

– A mój taniec wygląda jak gówno w porównaniu do niej.

– Nie mów tak, jesteś świetnym tancerzem i wiesz o tym – powiedział Kyungsoo, sięgając w stronę radio. Piosenka rozpoczęła się kolejny raz, a Kyungsoo wrócił do boku Kaia. – Nie musisz tańczyć, dopóki nie znajdziesz tego uczucia.

Gdy Kyungsoo otworzył usta, by śpiewać, Kai poczuł, jakby ktoś pozbawił go gruntu pod nogami. Niemal upadł na kolana, ale na szczęście Kyungsoo go trzymał. Jasna cholera, jego głos… jest piękny.

Usiłował patrzeć gdzieś indziej, jednak jego wzrok był przyciągany przez Kyungsoo. Kyungsoo delikatnie głaskał rękę Kaia. Kiedy śpiewał, jego dłonie przewędrowały do ramion chłopaka, gdzie zatrzymały się na chwilę, a potem przemierzały wzdłuż jego klatki piersiowej, czując napięte mięśnie przez cienki materiał koszulki. Przysunął się bliżej, czując, jak Kai przyciąga go.

Wszystkim, co mógł zobaczyć Kai, był Kyungsoo; wszystkim, co mógł usłyszeć, był Kyungsoo, wszystkim, co mógł poczuć, posmakować i dotknąć, był Kyungsoo. Jego zmysły były wypełnione przez jedną osobę i było to bardzo elektryzujące. Jego stopy drżały, jak gdyby miały wielką ochotę tańczyć. Zanim się obejrzał, trzymał Kyungsoo za ręce i odsunął się, ustawiając się w pozycji do tańczenia. Z gwałtownym skrętem, ponownie przycisnął ich ciała blisko do siebie; napięcie seksualne pomiędzy nimi było tak gęste, że mógłbyś ciąć je nożem.

Do tego czasu Kyungsoo oddychał z trudem, ale kontynuował śpiewanie częściowo szeptem, jego oddech łaskotał opaloną i spoconą skórę Kaia. Jego wzrok błąkał się po twarzy ukochanego, zapamiętując namiętny i seksowny wyraz twarzy, jego usta poruszały się wzdłuż linii szczęki chłopaka.

Kiedy piosenka osiągnęła moment kulminacyjny, Kai zakręcił i pochylił Kyungsoo, pieczętując jego zszokowane sapnięcie pocałunkiem. Kyungsoo wczuł się bezpośrednio w pocałunek, oplatając ramiona dookoła szyi Kaia oraz jęcząc cicho. Wysoka nuta mężczyzny zadźwięczała w całej sali prób, podczas gdy Kai delikatnie przyciskał Kyungsoo do ściany, ich usta odmawiały rozłąki. Ręce były wszędzie, obmacywały i głaskały, kiedy oni chwytali się siebie, ich języki porwane w chaotycznym, namiętnym tango. Kyungsoo wślizgnął jedną dłoń pod koszulkę Kaia, masując jego twarde jak skała mięśnie.

Koszulek nie było, ich nagie ciała ocierały się o siebie, podnosząc wysoką i duszną temperaturę sali prób. Dłonie Kyungsoo chwyciły silne plecy Kaia, delikatnie wbił paznokcie, kiedy grzeszne usta tancerza zaatakowały te jego. Wspomniane usta przesuwały się w dół, pozostawiając pocałunki na jego linii szczęki, nim powoli dotarły do jego szyi. Kai polizał smugę na szyi Kyungsoo, a ten otworzył oczy i był zaskoczony przez swoje odbicie w lustrze naprzeciwko.

Jednakże nie było czasu na bycie spłoszonym. Kai lizał i ssał szczególnie wrażliwe miejsce i Kyungsoo mógł poczuć, że jego bariery zostały pokonane. Chwycił nagie plecy Kaia i jęknął. – Jongin…

Teraz taniec był zdecydowanie ostatnią rzeczą w ich głowach.