The Porcelain Dolls [22/38]

tytuł rozdziału: Obnażony | oryginał: Bare, Naked and Exposed 
pairingi: Chanyeol/Baekhyun, Sehun/Luhan, Kai/Kyungsoo, Kris/Tao, Xiumin/Chen, Suho/Lay 
rating: PG-13

            Suho kroczył dookoła swojego biura ze skrzyżowanymi rękami, koniuszki jego palców uderzały o przedramiona. Kris miał w zwyczaju naśmiewać się z niego, mówiąc, że chodzi po biurze tak dużo, iż wydrąży dziurę, a woda wypełni je jak rów. Ale Suho miał wystarczający powód, żeby kroczyć w tak nerwowy sposób, zwłaszcza po spotkaniu ze swoim Xingie baby poprzedniej nocy.

            – Kochanie, jesteś pewien tego, co mówisz?

            – Jestem całkowicie pewien! W galerii jest ogromny kryształowy żyrandol i piękna fontanna na przedzie z posągiem rzymskich bogów. Była tam też okropnie brzydka i odrażająca fontanna z nagą kobietą wylewającą krew z każdego otworu swojej twarzy. – Yixing zadrżał.

            – Naga kobieta wylewająca krew? – Suho poczuł, jak jego ciało napina się.

            – Tak. Ta fontanna była przerażająca. To znaczy, nie jestem miłośnikiem sztuki, ale poważnie, ta rzecz jest prawdopodobnie najbardziej groteskową rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem. Zapewni ci koszmary, przysięgam.

            Suho nie mógł spać tej nocy. Trzy rundki słodkiego uprawiania miłości nie wystarczyły, by uspokoić jego nerwy. Takie coś uspokoiło Yixinga, bo chrapał jak dziecko, ale nie zdziałało nic dla Suho. Opis fontanny nawiedzał go, bo dokładnie wiedział, o czym była mowa.

            Nie tylko to, wiedział konkretnie, do której galerii to należało oraz kto ją posiadał.

            – Proszę pana. – Taemin wpadł jak burza po raz któryś z rzędu, tym razem w towarzystwie Minho. – Mamy całkowitą analizę dokumentów, które dał nam Kris.

            – Zobaczmy. – Suho chwycił kartkę papieru i przeczytał wszystko. Była tam masa informacji, wszystko od szczegółowych zapisów codziennych działalności biura do rejestrów finansowych.

            – Na tej liście są cztery różne konta bankowe.

– Tak, proszę pana, i jak pan widzi mamy tam dwa konta w banku szwajcarskim, jedno należące do Przemysłowego Banku Korei oraz kolejne, które jest kontem banku KfW należącego do najbezpieczniejszych banków świata – Minho fuknął i westchnął. – Chwilę nam zajmie przejrzenie właśnie tego. Na szczęście jedno z kont należy do tego samego numeru, który namierzyliśmy wcześniej.

– Proszę, powiedz mi, że wiesz, kim jest Lee Jinyoung.

– Nie, proszę pana.

– Wszystkie te konta są bardzo bezpieczne. Pan X nie oszczędzał na swojej finansowej ochronie. On dokładnie wie, co robi – powiedział Suho. – A co z tą nagraną wiadomością głosową, którą Kris przyniósł do domu?

– Udało nam się namierzyć pochodzenie tego numeru. – Minho pokazał swój tablet, gdzie wyświetlone były numer telefonu oraz szczegółowe dane kobiety.

– Poproś Krisa, by odnalazł tę kobietę.

– Już się robi. – Minho wepchnął tablet pod ramię i szybko wyszedł. Dał Taeminowi małego całusa w policzek. – Zaraz wrócę. – Suho mógł zwymiotować na ten widok, ale zamiast tego zdecydował się go zignorować. Jego myśli powędrowały do pięknego anioła, z którym spędził ostatnią noc, ale zaraz wyrzucił je z głowy. No dalej, Suho, skup się.

– Ze szczegółowych codziennych zapisów wygląda na to, że nie dzieje się tam za wiele. Wydaje się, że po prostu są w dołku w tej chwili. – Wówczas Taemin błysnął lekkim uśmiechem. – Wydaje mi się, że mamy także coś, co uzna pan za bardzo interesujące.

– Co to takiego? – Suho wziął kolejną kartkę od Taemina.

– Wygląda na to, że jest to strona z głównej księgi handlowej. Niech pan spojrzy na nazwiska, które są na liście.

– Gubernator Seulu? Generał Koreańskiej Marynarki Wojennej? Miliarderzy? Politycy? – Oczy Suho otworzyły się tak szeroko, że były gotowe wypaść z oczodołów. Pan X robił interesy z tymi wpływowymi ludźmi polityki i biznesu? Dlaczego, znajdowało się tam kilku najbardziej wpływowych ludzi w kraju! Poczuł, jak furia gotuje się w jego krwi. Więc w taki sposób on ufundował swój mały biznes. Ten pierdolony sukinsyn.

– Proszę spojrzeć trochę niżej, proszę pana – odezwał się Taemin. Suho mógł przysiąc, że chłopak przełknął nerwowo ślinę. Przebiegł wzrokiem w dół.

Pan Philip Wu.

***

Przeminęło kilka dni i wciąż nie było słowa o Zelo. Według Jacksona, Zelo jednego dnia pojawił się w szkole, ale tylko na kilka godzin, zanim znów opuścił lekcje i uciekł. Chłopak nie pojawił się, aby ćwiczyć i Tao był chory ze strachu. Co stało się z jego wartościowym uczniem? Gdzie on był?

Było późne wtorkowe popołudnie. Tao właśnie podrzucił Jenny do domu jej przyjaciółki z grupy przedszkolnej. Myślał o tym, by wpaść na krótką chwilę do studio sztuk walki i wykonać trochę papierkowej roboty, ale w tym samym czasie zdecydował się także na kawę. Skręcił za rogiem i szedł wąską uliczką za wszystkimi innymi sklepami. Nagle poczuł jakiś zapach. Ten sprawił, że kichnął, a jego nos zaswędział. Ohyda, dym papierosowy.

– Myślisz, że z kim masz do czynienia?

– Co? – Tao był zaskoczony przez szorstki głos. Wyglądało na to, że przed nim są ludzie, ale nie mógł stwierdzić. Normalnie wybrałby bezpieczniejszą drogę, odwróciłby się i odszedł, ale tym razem instynkt przejął kontrolę i Tao poszedł prosto.

– Powiedziałem 25 000.

– Nie ma mowy, człowieku. Nie wydałbym nawet 3000 na to gówno.

– To gówno? Myślisz, że to jest gówno? – Jeden z dużych mężczyzn z tatuażami na całym ramieniu stał przed drugim mężczyzną i zdenerwował go, pokazując mu środkowy palec. – Nie sprzedaję gówna, dobra, teraz albo się decydujesz albo nie. Jest mnóstwo ludzi w Korei, którzy chcą tego tak zwanego gówna.

– Stawiasz twarde warunki.

Mężczyzna z tatuażami uśmiechnął się szeroko. Chłopiec obok niego podał mu walizkę, którą tamten otworzył oraz pokazał zawartość mężczyźnie, który, jak Tao zgadywał, był klientem jakiejś transakcji z biznesu tylnej uliczki. Chłopiec jednak wyglądał strasznie znajomo. Miał różowe włosy.

– Różowe włosy… Zelo!! – Tao był bliski wykrzyczenia imienia chłopaka, ale nie chciał się zdemaskować. Co jego uczeń robił z tym umięśnionym ludzkim płótnem?

– Gdzie są Laleczki?

– Co? – Wytatuowany mężczyzna podniósł głowę. Był zbyt zajęty liczeniem pieniędzy, które trzymał w dłoni. Jego ręce były posiniaczone oraz miał opuchnięte kłykcie. Wątpię, że to z powodu, że jest zajęty liczeniem pieniędzy.

– Wiesz, o czym mówię. Gdzie są Laleczki? Minęło trochę czasu, od kiedy widziałem moje drogocenne maleństwa. – Pozostali mężczyźni zaśmiali się na komentarz, nie dlatego, że był zabawy, ale dlatego, bo wyglądało, że się z nim zgadzają. Tao uskoczył i ukrył się za stertą pustych butelek po piwie. Dlaczego ta rozmowa brzmiała tak znajomo?

– Był z nimi problem.

– Problem? Jaki problem? Obiecałeś, że będę miał szansę zobaczyć je za dwa tygodnie!

– Niczego nie obiecywałem!

– Ty skurwysynie. Jak śmiesz mnie oszukiwać? – Nagle mężczyzna wyciągnął broń. Strzał został oddany, a krzyki wypełniły powietrze. Tao wyskoczył ze swojej kryjówki prosto do brzucha bestii. Wszystkie jego myśli krążyły dookoła Zelo. Musiał uratować swojego ucznia.

Szybkie odruchy Tao były tym, co go uratowało. Przepchnął się przez gangsterów i skierował prosto do swojego celu. Zelo aktualnie szedł łeb w łeb z jednym z gangsterów z drugiej grupy, który niestety był większy i silniejszy. Tao odepchnął mężczyznę od ucznia oraz uderzył go.

– Mistrz Huang! – Zelo był zszokowany, gdy zobaczył, kto go uratował.

– Chodźmy! Podążaj za mną!

– Mistrzu Huang!! – Zelo został wyciągnięty z tłumu przez Tao oraz pociągnięty w górę uliczki. Tao ciągnął swojego ucznia i biegł tak szybko oraz tak daleko, jak mógł, zanim jego nogi się poddały. Skręcił za rogiem i zatrzymał się przed miejscowym sklepem z upominkami. Dyszał, kompletnie bez tchu i z bolącymi mięśniami. Spojrzał na Zelo, który sam był nie mniej wyczerpany.

– Mistrzu Huang…

– Chodźmy, Zelo.

– Nie, mistrzu, poczekaj. – Zelo zatrzymał go. Na jego twarzy były skaleczenia i siniaki. Nie ważne, jak dużo wushu trenował, nic nie przygotowało go do czegoś takiego. Nic nie przygotowało go do prawdziwej walki.

– Co z tobą jest nie tak? Wynośmy się stąd i wyleczmy cię. – Tao sięgnął, aby dotknąć twarzy Zelo, ale ten odepchnął jego dłoń. Jego mina była mieszanką skruchy i złości.

– Mistrzu, proszę, zostaw mnie w spokoju.

– Zostawić cię w spokoju? Czy jesteś zły? Dostałeś się do walki gangów! Mogłeś tam umrzeć!

– Ale moi przyjaciele nadal tam są!

– Twoi przyjaciele? – zadrwił Tao. – To są twoi przyjaciele?! Co się z tobą dzieje, dlaczego się tak zachowujesz?

– Mistrzu, nie zrozumiesz…

– Ja nie zrozumiem? – Nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. Jeszcze raz usiłował go chwycić, ale Zelo wymknął się. Tao był urażony. Dlaczego jego najlepszy uczeń robił coś takiego? Zelo był dla niego jak syn. On tylko próbował pomóc, ale dlaczego chłopak go odpychał?

– Mistrzu, proszę… będziesz ranny, jeśli to zrobisz.

– Zelo, to nie ja będę tym, który będzie ranny, to…

– Wszystko w porządku. Nie martw się o mnie i proszę, nie przychodź mnie szukać.

– A co z twoimi rodzicami? Co powiesz na to? – Nagle oczy Zelo stały się chłodne. Patrzył na Tao, jakby ten był najbardziej obrzydliwą rzeczą, jaka kiedykolwiek istniała.

– Nic. – Zelo uciekł i tym razem Tao nie usiłował go zatrzymać.

Zelo… co się z tobą dzieje?

***

Była spokojna i cicha noc w mieszkaniu chłopców. Xiumin i Jongdae wrócili do swojego mieszkania, które było po sąsiedzku. Sehun nadal zakuwał do swojego egzaminu poprawkowego, podczas gdy Kai, Kyungsoo i Luhan postanowili wspólnie obejrzeć film. Kyungsoo uwielbiał „Krainę lodu”. Do tej pory widział ten film przynajmniej sześć razy, ale nie był nim zmęczony. Jeszcze.

Baekhyun nadrabiał zaległości w czytaniu, kiedy Chanyeol leżał obok niego, stukając w swoim telefonie. Ich dwoje ukrywało się w pokoju Chanyeola, wszystko było wygodne, gdy leżeli pod kołdrą. Po kilku minutach Chanyeol odłożył telefon i ziewnął głośno. Baekhyun podniósł głowę i uśmiechnął się do niego lekko.

– Zmęczony?

– Troszeczkę. To był długi dzień. – Usiadł i umiejscowił rękę dookoła Baekhyuna, delikatnie  całując go w czoło. Baekhyun pochylił całe ciało nieco bardziej w objęcia Chanyeola. Odwrócił głowę, by pocałować uroczego olbrzyma. Usta Chanyeola niemal porwały te Baekhyuna. Jego dłonie były ułożone na ciele chłopaka, czując drobną sylwetkę poniżej. Wtedy coś przestraszyło go. Przez cienki materiał koszulki Baekhyuna poczuł linię na jego biodrze. Wyglądało to jak blizna.

– Yeollie? Coś nie tak? – zapytał Baekhyun.

– To uh… to nic. – To nie było jakąś wielką tajemnicą, ale Chanyeol nie lubił rozmawiać o przeszłości Baekhyuna w klubie. Nie lubił mówić o nieprzyjemnych rzeczach, sprawiały, że czuł się niekomfortowo, a przez ostatnie kilka miesięcy próbował unikać rozmawiania o nich z Baekhyunem. Jego serce pękało za każdym razem, gdy wyobrażał sobie, że jego piękny Baekkie jest krzywdzony lub wykorzystywany. Nie lubił tego. Właściwie to nienawidził.

– Jesteś pewien? To nie wygląda jak nic.

– Jest w porządku, Baekkie, po prostu chodźmy spać.

– Nie. – Baekhyun powstrzymał Chanyeola przed oderwaniem się od niego. Baekhyun był dość dobrym sędzią jeśli chodziło o charakter albo może Chanyeol po prostu był kiepskim kłamcą. Wiedział, że coś się dzieje. Coś wkurzało Chanyeola.

– Baekkie, proszę…

– Powiedz mi, co jest nie tak. Proszę?

Chanyeol westchnął. Nie wiedział, od czego zacząć. To było jak otwieranie puszki Pandory. Jak mam ci to powiedzieć? Wiem, że byłeś bardzo wykorzystywany, będąc w klubie, więc nie spieszę się i unikam wszystkich rodzajów intymnego kontaktu fizycznego, ponieważ nie chcę cię skrzywdzić? Albo faktem jest, że jestem nieznacznie zadręczany przez fakt, że byłeś dziecięcą prostytutką?

– Chodzi o mnie, prawda? – odezwał się Baekhyun. – Chodzi o moją przeszłość. Czy to wprawia cię w zakłopotanie?

– Cóż, to nie jest coś, z czym ktokolwiek czułby się nieskrępowany… – To prawdopodobnie nie była najlepsza odpowiedź, bo poczucie krzywdy przemknęło przez twarz Baekhyuna.

– Brzydzisz się mnie? Czy to dlatego przestałeś mnie całować?

– Nie, nie, nie!! – Chanyeol gwałtownie zaprzeczył. – Nie, oczywiście, że nie! Jak mógłbym się ciebie brzydzić? Jesteś najpiękniejszym stworzeniem, jakie kiedykolwiek widziałem. To tylko…

– Tylko co?

– Nie chcę cię skrzywdzić – odparł Chanyeol bez ogródek. To było naprawdę najważniejsze z tego wszystkiego.

– Skrzywdzić mnie?

– Tak. Baekkie, będę z tobą szczery, dobrze? – zaczął Chanyeol. – Wiem, że byłeś dziecięcą prostytutką. Wiem, że przez lata ogromnie cierpiałeś. Nazwij mnie szaleńcem; nazwij mnie paranoikiem, ale za każdym razem, gdy o tym myślę, to mnie przeraża. Doświadczyłem impulsu, myśląc o tobie i to mnie martwi. Czuję się winny i zawstydzony. Nienawidzę siebie za to, że poczułem coś takiego. Za czucie… seksualnego pociągu do ciebie.

– Chanyeol…

– Nie chcę cię skrzywdzić. Chcę chronić cię po to, abyś już nigdy nie został skrzywdzony, ale moim największym lękiem jest to, że sam mogę stać się jak jeden z nich. Ja także mogę cię skrzywdzić. Co jeśli coś stanie się tobie i to przeze mnie? Nie chcę, żebyś cierpiał po raz kolejny.

– Chanyeol… – Baekhyun uniósł głowę Chanyeola, by na niego spojrzeć. – Nie skrzywdzisz mnie.

– Jaką masz pewność? Co jeśli…

– Nie zrobisz tego. Znam cię. Wszyscy ci mężczyźni, którzy mnie skrzywdzili, bałem się ich. Ale ciebie się nie boję. Gdybyś chciał mnie skrzywdzić albo wykorzystać, zrobiłbyś to miesiące temu. Nie powstrzymywałbyś swoich popędów, nie czułbyś się winny za czucie do mnie pociągu seksualnego i nie byłbyś przerażony dotykaniem mnie. – Baekhyun chwycił dłoń Chanyeola. – Ufam ci. Zmieniłeś mój świat, Chanyeol. Pomogłeś mi zdać sobie sprawę, że nie wszyscy mężczyźni i nie wszystkie kobiety na tym świecie są okrutni. Pomogłeś mi zrozumieć, że miłość jest możliwa, jeśli w nią wierzysz. Ja wierzę, zwłaszcza w ciebie.

– Baek… – Baekhyun wyszedł z łóżka i stanął. Potem ściągnął swoją koszulkę oraz spodenki. Wyszedł ze swoich bokserek i stał tam, przed Chanyeolem, obnażony i bezbronny, jego blizny były w pełni ukazane. Dłonie Chanyeola były podniesione do jego ust, kiedy wpatrywał się w nagie ciało Baekhyuna po raz pierwszy. Baekhyun czekał na reakcję.

Nie było żadnej.

Chanyeol pochylił się do przodu by chwycić rękę Baekhyuna. Jego oczy były załzawione i szklące. Jego serce bolało z powodu tego okropnego widoku brzydkich blizn niszczących zresztą piękne ciało. Te potwory! Te złe demony! Mój Baekkie, mój piękny Baekkie.

– Dlaczego… dlaczego to robisz? – zapytał zadyszanym głosem, usiłując powstrzymać łzy.

– Nie chcę, żebyś był przerażony moją przeszłością, Yeollie. Tak, te blizny są szpetne, ale teraz je widzisz i nie uciekasz. – Usiadł z powrotem na łóżku i mocno złapał Chanyeola za rękę. Ból jest nieunikniony, cierpienie jest nieobowiązkowe. Baekhyun nie chciał już dłużej cierpieć. Chciał być szczęśliwy. Bycie z Chanyeolem uszczęśliwiało go. Chanyeol go uszczęśliwiał.

– Baekkie…

– Dotknij mnie, Chanyeol, proszę.

Chanyeol sięgnął dłonią, aby dotknąć skrawka skóry na klatce piersiowej Baekhyuna. Mniejszy pociągnął ręce Chanyeola, żeby opleść je dookoła siebie i po prostu tak trwali. Żadnych słów, ale komfortowa cisza. Żadnych ruchów, ale nigdy wcześniej nie czuli się bardziej bez tchu. Żadnych pocałunków, ale mogli poczuć miłość. Baekhyun ufał Chanyeolowi. Odwaga jest wyborem. Nigdy przedtem nie czuł się bardziej bezpiecznie i pewnie.

– Pocałuj mnie.

I pocałował go. Chanyeol całował Baekhyuna, jego serce wzrastało od emocji. Jego pocałunek był gorący i naturalny, pełen niewypowiedzianych słów oraz niezmienionych uczuć. Baekhyun mógł poczuć smutek, nienawiść, strach, wściekłość i miłość, którą Chanyeol nosił w sobie od miesięcy. Ale, mimo to nie ruszył się. Baekhyun nie był przerażony, w rzeczywistości czuł się bardziej odważny. Teraz kochał Chanyeola bardziej.

Chanyeol przerwał i dyszał, patrząc na chłopaka pod sobą. Czuł się inaczej. Nie był zaniepokojony, przestraszony ani zły. Czuł silny, nieznajomy ucisk emocji krążący w pobliżu jego żołądka.

Opanowanie.

Ta noc naznaczyła początek nowego rozdziału w ich życiach. Tego, który zmienił ich życia na zawsze.