The Porcelain Dolls [17/38]

tytuł rozdziału: Plenerowa wyprawa Kaisoo | oryginał: Kaisoo's Outdoor Escapade

rating: G
A/U: Witam! Mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku i cieszycie się na kolejny rozdział. Dziękuję za wszystkie miłe komentarze, chociaż ostatnio jest ich jakoś mało. :< Ja oczywiście nikomu nie każę pisać, ale to naprawdę fajne uczucie, jak piszecie, że coś Wam się podobało itd. Dlatego mam nadzieję, że pod tym postem będzie ich więcej. Zapraszam do czytania!

            Był przyjemny, chłodny weekend jesiennej przerwy, ale pomimo spokojnej pogody rodzina Kim, tak samo jak ich sąsiedzi studenci i goście w domu, nie mogła odpoczywać i korzystać w życia.

            Od kiedy pojawiły wiadomości o zaginięciu Porcelanowych Laleczek i ich twarze prezentowały się w każdej możliwej gazecie, rodzina uczyniła swoją misją, aby utrzymać w sekrecie obecność Laleczek. Nie wolno im było otwierać drzwi nieznajomym, mieli włosy pofarbowane na inne kolory oraz całkowicie nowe garderoby (od czego Kim Jongdae doznał zatrzymania akcji serca, kiedy zobaczył rachunek) dla zamaskowania ich. Jedyną rzeczą, jaką mieli po swojej stronie było to, że rodzina mieszkała poza Seulem i rzadko chodzili do miasta. Laleczki były zamknięte i było prawie tak, jakby został im nałożony areszt domowy.

            Jednakże tego szczególnego sobotniego poranka miały pojawić się zmiany.

            Po śniadaniu Lucy i Mike byli usadzeni na kanapie, oglądając kreskówki. Luhan i Sehun dołączyli do nich, odkąd Luhan pokochał kreskówki, a Sehun był znudzony przez wszystko inne. Baekhyun wycofał się do swojego pokoju, który dzielił z Chanyeolem, aby trochę poczytać, podczas gdy Chanyeol brzdąkał na gitarze, śpiewając przypadkowe melodie. Kai był jedynym, który robił coś trochę produktywnego, biorąc książkę i czytając ją dla Kyungsoo bardzo uważnie, namawiając go, by wymawiał jakieś proste słowa.

            – Próbujesz przekonać Luhana i Kyungsoo do mówienia? – Jongdae zapytał swojego męża Xiumina.

            – Cóż, właściwie to był to pomysł Kaia. Powiedział, że od kiedy uczą się czytać i pisać, równie dobrze mogą uczyć się mówić. Zdecydowaliśmy, że po prostu zwolnimy i zaczniemy od podstaw, tak jakbyśmy uczyli Lucy i Mike, jak powiedzieć pierwsze słowa.

            – Ach, terapia głosowa w domu, hm? – Jongdae uśmiechnął się. – Myślałem o tym, żeby wysłać ich na profesjonalną sesję terapeutyczną.

            – Zapomnij o tym, wiesz ile one kosztują?! – Xiumin pacnął swojego męża szmatą. – Tygodnie zajęło biednemu Kyungsoo, aby czuć się komfortowo przy nas, a ty chcesz teraz przedstawiać go kolejnemu nieznajomemu? Nie ma mowy, jeśli ktoś zamierza przekonać tego dzieciaka do mówienia; będą to ludzie, którzy kochają go najmocniej.

            – Kyungsoo, spróbuj to powiedzieć, „jabłko” – powiedział Kai, wymawiając w bardziej wyraźny sposób, gdy Kyungsoo obserwował jego usta. – Jabłko – powtórzył. Kyungsoo rozchylił usta, a jego wargi zadrżały lekko, prawie jakby naprawdę próbował zmusić je do ruchu, a swój głos do brzmienia. Udało mu się zmusić swoje usta do poruszenia się.

            – Jeszcze raz, jabłko.

            Kyungsoo skupił się na Kaiu, przyglądając się uważnie jego wargom. Spróbował ponownie, tym razem bezgłośnie wypowiadając słowo w tak wyraźny sposób, jak mógł. To było dziwne, słyszał to w swojej głowie, ale jego głos odmawiał wymówienia tego.

            – Kolejny raz? – Tym razem Kai podszedł blisko, nachylając swoje ucho w kierunku Kyungsoo, starając się wychwycić nawet najsłabszy cień dźwięku, ale wszystkim, co otrzymał, był naprawdę łagodny, lekko chropawy szept „jabłko”.

            – Przynajmniej możesz szeptać. – Kai westchnął, uśmiechając się lekko. To było wolne, ale dokądś zmierzali. Przewrócił stronę i kontynuował opowiadanie.

            – Wiesz, pomyślałem i dyskutowałem z doktorem Lee, wiesz, z psychiatrą… – zaczął Jongdae.

            – Masz na myśli tego z fetyszem na kurczaka? – Xiumin uśmiechnął się. – Jeśli o mnie chodzi, on powinien być tym, który otrzymuje terapię, a nie tym, który ją zapewnia.

            – Tak, cóż, cokolwiek. – Jongdae ominął temat. – Kyungsoo i Luhan są niemi z powodu urazu psychicznego, prawda?

            – Tak.

            – Więc cokolwiek im się przydarzyło, zszokowało ich tak, że stali się niemi. Czy nie ma sensu to, że jedynym sposobem dla nich, by odzyskać z powrotem głosy, jest, nie wiem, wywołać u nich szok ponownie?

            Xiumin wytrzeszczył oczy na swojego męża. – Jesteś pewien, że ty nie potrzebujesz terapii?

            – Mówię poważnie! To ma sens, jeśli o tym myślisz! Tak samo jest z utratą pamięci! Jeśli ktoś traci pamięć poprzez przywalenie w coś głową, zazwyczaj potrzeba kolejnego uderzenia by ją odzyskać.

            – Okej, masz rację. – Xiumin zmarszczył brwi. – A jaki wstrząs proponujesz wykonać? Wrzucić ich do domu duchów i pozwolić im drzeć się w niebogłosy, zanim ich uratujesz?

            – Próbujesz ich wyleczyć czy pogorszyć ich stan?

            – Widzisz jaki to jest idiotyczny pomysł? – Xiumin uśmiechnął się złośliwie, po cichu ciesząc się z faktu, że jego mąż nigdy nie mógł go pokonać w walce słownej. Jongdae jęknął. Wiedział, kiedy był pokonany.

            – Powiedzcie, chłopcy – odezwał się Jongdae.  – A może byście tak skorzystali z tej pięknej pogody i wyszli gdzieś? Weźcie ze sobą Laleczki.

            – Czy nie ryzykujemy, że zostaniemy rozpoznani i złapani? – odparł Chanyeol, odkładając gitarę.

            – Nie, według Xiumina. Powiedział, że jego wycieczka po zakupy przebiegła bez przeszkód.

            – Myślę, że przyjemnie będzie zaczerpnąć trochę świeżego powietrza i ujrzeć jakieś miejsca warte zobaczenia. Biedni chłopcy byli zamknięci jak ptaki w klatkach. Wy przynajmniej musicie wychodzić do kampusu. Oni tkwią tutaj jak zwierzęta w zoo – powiedział Xiumin.

            – Tak, po prostu bądźcie ostrożni, a wszystko będzie w porządku. Ja raczej podjąłbym ryzyko, niż trzymał chłopców tutaj. To złe dla waszego zdrowia. Czy znasz liczbę zarazków i bakterii w tym domu? Jeśli jeden z nas złapałby przeziębienie, mieliby je wszyscy inni, a w końcu doprowadziłoby to do gorączki i krwotoku i…

            – W porządku, rozumiem! Tylko przestań ze swoimi medycznymi faktami! – powiedział Kai, podnosząc ręce w geście porażki. – Chodź, Kyungsoo, wyjdźmy gdzieś razem. Może będzie nam się powodzić lepiej, kiedy będziemy na zewnątrz.

            – To jest niezły pomysł – odparł Chanyeol po uważnym namyśle. – Jestem pewien, że Baekkie chciałby wyjść z domu.

            – Wspaniale! A może byście tak wszyscy przebrali się i wyszli na dwór? Są tutaj centra handlowe, wesołe miasteczka, otwarte rynki, mnóstwo rzeczy do roboty dla was, chłopaki.

            – Pamiętajcie, żeby używać fałszywych imion! Pomagają w ukrywaniu was! Nazwałem ich Prada, Gucci i Polo ostatnim razem, kiedy wychodziliśmy. – Xiumin uśmiechnął się promiennie. Jongdae pokręcił głową oraz przewrócił oczami.

            – I właśnie dlatego to ja nazwałem nasze dzieci – wymamrotał.

            – Ja wezmę Baekkiego. – Chanyeol podniósł się z miejsca i poszedł do swojego pokoju. Sehun wstał i chwycił dłoń Luhana, prowadząc go w kierunku pokoju, żeby zmienić ubrania.

            – Dobrze, chłopcy, bawcie się świetnie! – para pomachała Laleczkom i ich partnerom, wszyscy wystrojeni, kiedy opuszczali dom. Jongdae uśmiechnął się, obserwując ich wychodzących i odetchnął z ogromną ulgą, gdy drzwi zamknęły się.

            – Wreszcie przerwa od tego całego wariactwa.

            – Mam nadzieję, że będzie z nimi w porządku. – Xiumin nadal nie mógł pozbyć się zmartwień.

            – Będzie w porządku. Czasem lepiej jest nie martwić się o jakieś sprawy. – Jongdae pocieszył Xiumina, oplatając rękę dookoła niego. – Teraz, co powiesz na to, żebyśmy zrobili coś innego, aby odciągnąć twoje myśli od nich, hm?

            – Jongdae…

            – Znam absolutnie dobry sposób, by wyzwolić twoje ciało od tego całego stresu. – Jongdae uśmiechnął się w charakterystyczny, niegrzeczny sposób. – To zaczyna się ode mnie, ciebie, rozbierających się i…

            – Tatusiu!! Czy możesz nauczyć nas, jak gra się w warcaby? – Mike przydreptał, chwytając ręce swojego tatusia. Jongdae westchnął. Xiumin odepchnął tatusia w kierunku swojego syna. – Idź grać ze swoim synem. Potrzebuje cię.

            Wyglądało na to, że wyjątkowy czas Jongdae i Xiumina musiał poczekać. Znowu.

***

            Na ich pierwszą wycieczkę Kai zdecydował się zabrać Kyungsoo gdzieś na świeże powietrze, ponieważ tłoczyli się w domu przez kilka dni. Gdzieś przeczytał o cudach Matki Natury i właściwościach duchowego leczenia, jakie miała i nie było lepszego miejsca niż cotygodniowy pchli targ na świeżym powietrzu w pobliżu jego mieszkania.

            – Jesteśmy na miejscu! – powiedział Kai, Kyungsoo trzymał go za rękę. Właśnie zdecydowali się na fałszywe imię Mickey (wybrane po ulubionej postaci Kyungsoo z kreskówek, Myszce Miki). Pogoda była nieco chłodna, więc ubrał się ciepło w kurtkę oraz szalik dookoła szyi. Jak na razie było dobrze, wyglądało na to, że nikt go nie rozpoznał, a kiedy wszedł na targ, to było, jakby znalazł się w innym świecie.

            Antyki i towary sięgające od jedzenia do artykułów gospodarstwa domowego leżały przed jego oczami. Kyungsoo poczuł, jakby był w grocie Alladyna. Było tam tak wiele rzeczy, których nie widział nigdy wcześniej. Kai poprowadził go do jednego ze straganów, gdzie sprzedawano rozmaite rodzaje warzyw. Kyungsoo czuł się dziwnie, jakby był w domu, widząc wszystkie różne rodzaje produktów przed sobą.

            – Kyu… To znaczy Mickey, spróbuj to powiedzieć. O-gó-rek. – Po raz kolejny Kyungsoo powtórzył słowo ledwie słyszalnym szeptem, ale Kai w każdym razie był z tego szczęśliwy. Kyungsoo uczył się czegoś nowego i, szczerze, on także. Były tam jakieś warzywa, których Kai nie widział nigdy przedtem i musiał zapytać o ich nazwę ahjummy prowadzącej stragan.

            Ciepłe światło słoneczne pokolorowało alabastrową skórę Kyungsoo jasnym odcieniem różu, barwiąc jego urocze policzki. Jego ognistoczerwone włosy lśniły w świetle, a jego oczy wydawały się szerzej otwarte, jeszcze pełne dziecięcego zdumienia i podekscytowania. Nie mógł przestać ciągnąć Kaia za rękaw za każdym razem, kiedy mijali stragan sprzedający wyjątkowe rzeczy, zaciągając go, by przyszedł i zobaczył je.

            Kaiowi udało się nauczyć Kyungsoo kilku słów i chociaż Kyungsoo wciąż mógł ledwo mówić, Kai pozostawał cierpliwy oraz skupił się na dodawaniu nowego słownictwa dla chłopaka. Odkrył, że stopniowo jest z siebie zadowolony. Przyjemnie było widzieć uśmiechającego się Kyungsoo, gdy błąkali się po targu na świeżym powietrzu. Lubił widzieć pełne życia oczy Kyungsoo i lubił to, w jaki sposób Kyungsoo wyglądał w ciepłym słońcu, zarumieniony i szczęśliwy.

            Kyungsoo zatrzymał się na swojej drodze, wskazując na olbrzymią kulkę różowego puchu. Kai spojrzał na niego i zapytał: – Chcesz trochę? To wata cukrowa.

            – Tutaj kupisz swoją watę cukrową! Wata cukrowa dla wszystkich! Jest słodka i smaczna! – wołał sprzedawca, szybko nawijając dużą ilość waty cukrowej dla głodnych dzieciaków z każdej strony.

            – Poproszę jedną, proszę pana – powiedział Kai, wyjmując portfel.

            – Już podaję! – Sprzedawca wręczył Kyungsoo cukrową watę, na którą ten gapił się, jakby była to świecąca się, nowa zabawka. Oblizał usta, obserwując dzieci, które jadły rzecz swoimi małymi rączkami. Kai urwał kawałek i wyciągnął go dla Kyungsoo. Kyungsoo uśmiechnął się na przyjemną konsystencję w swoich ustach oraz na słodki smak, bombardujący każdy kubek smakowy. Nakarmił nawet trochę Kaia.

            Para jadła swoją watę cukrową i po drodze robiła zakupy. Kyungsoo wskazał kilka rzeczy i wyszeptał „Lucy”, „Mike”, „Xiumin” i tak dalej. Najwyraźniej chciał kupić dla nich prezenty. Znaleźli kilka interesujących przedmiotów jak wymyślny zegar dla Xiumina, mały samochód dla Mike’a i jo-jo dla Luhana.

            Nie mogli też przestać podjadać. Targ był wypełniony cudownymi potrawami i każdy oferował próbki. Próbowali napojów ziołowych, sera, ciastek ryżowych oraz pewną ilość słodyczy. W końcu Kai kupił kilka hoddeoków i kulek ryżowych na lunch. Poza końcem pchlego targu znajdował się park, gdzie pary i rodziny robiły pikniki. Była jesień i liście robiły się brązowe oraz pomarańczowe, spadały na ziemię w wolnym tempie. Suche liście i gałązki trzaskały pod ich stopami, gdy szukali wygodnego miejsca, aby usiąść.

            – No to jesteśmy. – Kai usadowił się na pustym miejscu, tuż pod dużym drzewem, osłaniającym ich przed słońcem. Kyungsoo położył się na plecach, uśmiechając się, gdy poruszał kończynami w górę i w dół.

            – Hej, robisz liściastego aniołka! – Kyungsoo zaśmiał się, jego oczy zmrużone w kącikach, gdy poruszał kończynami. Kai nigdy nie widział tak uroczego widoku.

            – Dobrze, chodź, teraz możesz zjeść. – Pomógł Kyungsoo usiąść i dwójka podzieliła się swoimi hoddeokami. Kyungsoo był naprawdę miły; wciąż dzielił się jedzeniem i wycierał usta Kaia za każdym razem, gdy ten miał na nich okruch.

            Sehun niedawno miał rację. Kłamstwem byłoby powiedzieć, że trójka studentów nie miała uczuć dla swoich gości, ale Kai był pewien, że uczucie nie było niczym więcej niż braterską miłością, jednak ostatnio sprawy się skomplikowały.

            Zauważył, jak Kyungsoo otwierał się na niego nieco bardziej dzień po dniu. Kyungsoo był naprawdę opiekuńczy i czuły, jak matka. Zawsze troszczył się o innych poza sobą. Mimo że nie wiedział, jak mówić, mógł porozumiewać się, używając rąk, gestów i zapisków. Kończyli noc z Kaiem czytającym Kyungsoo bajkę na dobranoc, zanim zasnęli.

            Kai złapał się na myśleniu i martwieniu się o Kyungsoo. Twarz Kyungsoo pojawiała się przez cały czas, nawet podczas treningu tanecznego, co Kai traktował jako swój moment zen, myśli o Kyungsoo także się pojawiały. Kyungsoo po prostu przerywał jego moment zen. To było dziwne, nic takiego nie zdarzało mu się wcześniej.

            Myślał także o tym, że lubił Minah, ale od czasu konkursu nie mógł nawet zmusić się do spojrzenia na nią. Był oburzony przez jej postawę i zdecydował, że to czas przeboleć marudną sukę. Wiedział, że był biseksualny, ale czy rzeczywiście mógł czuć coś do Kyungsoo?

            Uczucia na bok, Kyungsoo był jednym z najpiękniejszych chłopców, jakich kiedykolwiek spotkał. Pomijając Luhana, który naprawdę był najlepszą definicją dwupłciowego piękna, Kyungsoo miał piękno, które było znacząco jego. Duże oczy, jasna skóra i usta w kształcie serca; był widokiem, który raduje serce. Był także nadzwyczaj uroczy i po prostu… bardzo miękki! Czasami wszystkim, co Kai chciał zrobić, było zwyczajnie ścisnąć jego policzki oraz spakować go do swojej torby, bo był taki uroczy.

            Kai odkrył, że stracił głowę dla wdzięków, które były wyłącznie Do Kyungsoo. Sposób w jaki się uśmiechał, sposób w jaki się śmiał, sposób w jaki troszczył się o wszystkich dookoła siebie, sposób w jaki spał, ponieważ wyglądał jak najbardziej uroczy kociak śpiący na boku, sposób w jaki jadł, bo wyglądał jak wiewiórka, która wypchała swoje policzki po brzegi, sposób w jaki kichał, pił, oglądał telewizję… ale to nie znaczyło, że się w nim zakochał. Prawda?

            – Podoba mi się, jak myślałeś o wszystkich pozostałych, kiedy kupowałeś rzeczy – Kai powiedział do Kyungsoo. – To bardzo miła rzecz do zrobienia.

            – Pamiętasz, w jaki sposób się tu dostałeś? – zapytał. – Wiesz, jak dostałeś się do tego przemysłu? – Kyungsoo pokiwał głową.

            – Jesteś z Korei? – Kyungsoo potrząsnął głową. Musi być z innego kraju.

            – Pamiętasz, z jakiego kraju pochodzisz? – Kyungsoo po raz kolejny potrząsnął głową.

            – Nie lubiłeś pobytu w klubie, prawda? – Kyungsoo powoli potrząsnął głową, wzrok spuszczony, gdy oglądał liście pod swoimi stopami.

            – Lubisz przebywać ze mną? – Kyungsoo podniósł wzrok. Patrzył na Kaia przez moment, zanim wolno pokiwał głową.

            – Myślisz, że jestem dobrym chłopakiem? – Kyungsoo ponownie skinął.

            – Uważasz, że jestem dziwakiem? – Na to Kyungsoo także pokiwał głową.

            – Hej! Nie jestem dziwakiem! – Kyungsoo wybuchnął napadem chichotu, patrząc, jak twarz Kaia robi się czerwona. – Dobra, wiem, że czasami mogę być nieco dziwny, ale to nie czyni mnie dziwakiem. – Kyungsoo rzucił mu spojrzenie i Kai poczuł, że jego wnętrzności tańczą tango.

            – Okej, wiem, że tańczenie pod prysznicem jest prawdopodobnie dziwaczną rzeczą, ale hej, jestem normalny przez większość czasu, prawda? – Kyungsoo skinął, jego twarz czerwona od śmiechu i chichotu. Kai nie mógł nic poradzić, ale był zdumiony. Kilka miesięcy temu Kyungsoo był ranny i słaby. Nie mógł mówić, śmiać się czy uśmiechać, ale teraz był zdrowy, potrafił czytać oraz śmiał się  z czegoś, co powiedział Kai.

            – Dobry Boże, jesteś taki uroczy! – Kai pisnął, zamierzając uszczypnąć policzki Kyungsoo. Siedzieli tam i patrzyli na siebie przez kilka minut. Później Kyungsoo pochylił się do przodu i przytulił Kaia. Kai był zszokowany. Kyungsoo nigdy wcześniej nie inicjował kontaktów ludzkich, a teraz go przytulał?!

            Kai poczuł, jak jego serce przeszło na najwyższe obroty. Jego serce waliło jak szalone, kiedy Kyungsoo był tak blisko niego, że mógł poczuć jego zapach. Kyungsoo trzymał mocno, zanurzając się w ciepłych objęciach Jongina, a potem chwycił ręce Kaia i oplótł je dookoła siebie. Nie mógł być bardziej wdzięczny w tamtej chwili. Był tak bardzo szczęśliwy z tego, że jest na zewnątrz, chodząc jak normalna istota ludzka i spędzając czas z Kaiem.

            – Lubisz mnie, Kyungsoo? – Kyungsoo pokiwał głową. To była prawda, bardzo lubił Kaia. Bardzo, bardzo.

            – To dobrze, ja też cię lubię. – Bardzo. Bardzo cię lubię. Kai splótł ich palce, podczas gdy jego wewnętrzne „ja” świętowało. On mnie lubi!!! Kyungsoo mnie lubi!!!

            I ja też go lubię!!!

            Nie, czekaj, jego wewnętrzne „ja” zatrzymało się i usiadło na chwilę. Kai wykorzystał ten czas, by przeczesać palcami włosy Kyungsoo, jego ucho słuchało oddechu Kyungsoo. Wówczas zrobił rzecz nie do pomyślenia. Pocałował Kyungsoo w czoło.

            Kyungsoo odsunął się z trudem, będąc zaskoczonym przez odważny przejaw sympatii Kaia. Zrobił swoje charakterystyczne sowie oczy, jednak spojrzenie trochę złagodniało, kiedy jego usta wykrzywiły się w uśmiechu. Kai nigdy nie czytał w myślach, ale oceniając po spokojnym spojrzeniu oraz uroczym uśmiechu, który otrzymywał, Kyungsoo musiało się to podobać.

            Ucałował jego powieki powoli i delikatnie, jakby Kyungsoo był najbardziej kruchym kawałkiem porcelany. Pocałował czubek jego różowego nosa, zyskując cichy chichot ze strony drugiego. Zamknął oczy i pochylił się bliżej, przyciskając swoje usta do tych różowoczerwonych Kyungsoo. Trzymał brodę drugiego w swoich dłoniach, całując go delikatnie. 

            A tym razem Kyungsoo odwzajemnił pocałunek.

            Jestem w nim zakochany.