The Porcelain Dolls [38/38]

tytuł rozdziału: Bonus | oryginał: Bonus 
pairingi: Chanyeol/Baekhyun, Sehun/Luhan, Kai/Kyungsoo, Kris/Tao, Xiumin/Chen, Suho/Lay
rating: PG-13
A/N: Dotarliśmy do końca! Dziękuję Wam bardzo, że byliście tutaj przez te wszystkie rozdziały i przeżywaliście je tak jak ja za pierwszym razem! Dziękuję za komentarze i za cierpliwość! Jestem z siebie dumna, bo myślałam, że nie dotrwam do tego rozdziału, a jednak się udało. Mam nadzieję, że nadal ze mną będziecie, bo nie kończę swojej przygody z tłumaczeniami. Wkrótce pojawi się tutaj coś nowego i liczę, że również Wam się spodoba! Pozdrawiam i życzę wesołych mikołajek!
edit: Jako że ostatni rozdział uzyskał 800 wyświetleń, postanowiłam Wam wyjawić, że kolejne tłumaczenie, to będzie Kaisoo. Czekajcie i uzbrójcie się w odrobinę cierpliwości~!

W życiu rodzica nie ma nic bardziej zadowalającego niż obserwowanie rumieńców na twarzy twojego dziecka, kiedy on lub ona dostanie prezent, o którym zawsze marzą dzieci. Kris uwielbiał patrzeć, jak twarz Jenny promienieje, kiedy zobaczyła różowy rowerek, jaki kupił jej tatuś. Jongdae uwielbiał dźwięk piszczącego śmiechu swojego syna, kiedy ten dostał swoją pierwszą encyklopedię.

Ale czasami, kiedy wszystkim, co słyszysz, jest cisza, zastanawiasz się, czy właśnie popełniłeś największy błąd  w swoim życiu.

– Dzieciaki? – pan Do zawołał z salonu.

– Hannie, kochanie, proszę, chodź tutaj – krzyknęła pani Lu, dając znak swojemu synowi i jego przyjaciołom, by wyszli z kuchni. Rodziny Luhana i Baekhyuna przyleciały do Londynu, by pomóc świętować urodziny Kyungsoo. Spędzili cztery lata osobno. Oddzielne urodziny, Boże Narodzenie, Nowy Rok… To był pomysł pana Lu. Zrozumiał, że jego syn byłby naprawdę wdzięczny za spędzenie czasu ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi.

Miał tylko nadzieję, że doceni następny prezent.

– Tak, tatusiu? – Kyungsoo wyczyścił ręce chusteczką, kiedy wyszli. Baekbeom wskazał, by usiedli.

– Mamy coś dla was.

– Mamy nadzieję, że wam się to spodoba i skorzystacie z tego w pełni. Jest to prezent, który planowaliśmy przez jakiś czas. – Pan Do uśmiechnął się.

Pojawiły się trzy białe koperty. Zostały otworzone drżącymi palcami, a zawartość została ujawniona. Była cienka i długa. Laleczki patrzyły w ciszy na bilety.

– Trzy bilety do Seulu, Korea Południowa – odezwała się pani Lu, trzymając dłoń swojego syna. – Wiemy, że tęsknicie za tymi ludźmi tam, którzy was uratowali i dali wam dom, więc pomyśleliśmy… – Nawet nie musiała mówić dalej, kiedy została zaatakowana przez ogromny niedźwiedzi uścisk i wszechobecne pocałunki.

– Dziękuję, mamo!!! Dziękujemy!!! – Luhan płakał matce w ramię. Pani Lu pokazała mu kciuki w górę. To była zdecydowanie najlepsza decyzja kiedykolwiek.

***

Kilka miesięcy później Laleczki wsiadły do samolotu, wyleciały do Korei Południowej. Stresujące było wracanie do kraju, który przedefiniował twoje życie, a jeszcze bardziej stresujące było pukanie do drzwi tych, którzy cię uratowali.

– O mój Boże, czy ja śnię? – Xiumin przetarł oczy, wpatrując się w trójkę osób przed sobą.

– Nie, to my. – Kyungsoo z trudem mógł utrzymać normalny wyraz twarzy, kiedy został natychmiast przyciągnięty przez Xiumina do uścisku.

– Moje dzieci… Jesteście z powrotem!!! Moje dzieci wróciły!!! O mój Boże, muszę zadzwonić do Jongdae!!!

Po tysiącach łez, uścisków i pocałunków od lekarza i dwójki dzieci, nie wspominając o pełnym posiłku, Laleczki znów znalazły się w mieszkaniu, gdzie wszystko się zaczęło, siedząc na kanapie, czekając na kogoś wyjątkowego.

– Luhan?!

– Baekhyun…

– Kyunggie…

Nie padły żadne słowa, pobiegli w swoje ramiona, a ich usta spotkały się po raz pierwszy od czterech lat. Chanyeol smakował jak słodki miód wymieszany z nutą pikantnego imbiru, ramiona Kaia nadal były silne i umięśnione, a język Sehuna grzeszny jak zawsze. Nie mogli nic poradzić lecz tylko wtulić się w ich objęcia i uronić kilka łez.

– Jesteście w domu.

– Tak. W końcu jesteśmy w domu.